«Και με το μίσος περνούσε ο καιρός…». Πρόκειται για μία φράση από την πρώτη σελίδα του μυθιστορήματος του Μάνου Ελευθερίου «Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές», με έμπνευση τη δολοφονία, από την ΟΠΛΑ, της Ελένης Παπαδάκη τον Δεκέμβριο του 1944. Την εποχή δηλαδή που η Αθήνα και η Ελλάδα ολόκληρη σπάραζε από την πρώτη φάση του Εμφυλίου. Σήμερα, εβδομήντα εννέα χρόνια μετά, το μίσος φαίνεται ότι είναι και πάλι κινητήριος δύναμη, προσάναμμα κινητοποιήσεων και συγκολλητική ουσία για ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό κοινό. Ενα μίσος που δεν κρατάει τα προσχήματα ακόμη και όταν φοράει την προβιά της «κοινωνικής κριτικής».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή