Ο Γιάνης Βαρουφάκης αποφεύγει να πει ότι χτυπήθηκε από άτομα που ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Ψιθυρίζει ότι «δεν ήταν αναρχικοί». Ο Δημήτρης Βίτσας, που προπηλακίστηκε επίσης από αντιεξουσιαστές, δεν θέλησε να δώσει συνέχεια στο γεγονός ώστε να μην αποπροσανατολίσει τη συζήτηση. Και οι δύο κράτησαν χαμηλούς τόνους για λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε. Φανταστείτε όμως τι θα είχε συμβεί αν αυτοί που ευθύνονται για τις επιθέσεις ήταν στην άλλη πλευρά του ιδεολογικού άξονα. Δεν θα προλαβαίναμε τα συλλαλητήρια. Λογικό, θα πείτε. Είναι άλλο το ξύλο που τρως από αριστερά και άλλο από δεξιά.

Ο αριστερός θα σε προσέξει όταν σε δέρνει. Κάθε μπουνιά τεκμηριώνεται πάνω σε μία συγκροτημένη πλατφόρμα θέσεων την οποία και θα σου αναπτύξει, αν κάτσεις ήσυχος. Για τον ίδιο λόγο θα βγάλει και προκήρυξη μετά. Ακόμα και αν δεν κατάλαβες για ποιο λόγο έφαγες ξύλο, έχεις πάντα την ευκαιρία να το σκεφτείς αργότερα, όταν δεις το κείμενο. Και άμα λάχει, μπορείς να γράψεις και εσύ ένα κείμενο, ξεκινώντας διάλογο.

Οι δεξιοί δεν δέρνουν έτσι. Παίρνουν μια σιδερογροθιά και χτυπάνε ανελέητα, χωρίς καμία εξήγηση. Εχετε διαβάσει ποτέ προκήρυξη από δεξιούς τραμπούκους; Οχι. Αφού δεν ξέρουν να γράφουν. Υπάρχουν και άλλα στοιχεία που καθιστούν πλήρως διακριτό το ξύλο που θα φας από τα αριστερά. Ο αντιεξουσιαστής θα σε κλωτσήσει με άρβυλο λιωμένο στις πορείες, που έχει αφήσει αποτύπωμα πάνω στα πλακάκια στα Προπύλαια. Ο δεξιός θα σε αρχίσει στις γρήγορες με κάτι καουμπόικες μπότες, λες και είσαι ρακούν στη Μοντάνα. Το παλικάρι που δηλώνει αναρχικός θα σου πετάξει μία μολότοφ, δίνοντας σου την ευκαιρία να την αποφύγεις. Ο δεξιός θα δοκιμάσει να σε περιλούσει με βενζίνη για να σου βάλει φωτιά στη συνέχεια.

Είναι, λοιπόν, διαφορετικό το κίνητρο, οι συνθήκες και το ιδεολογικό περίβλημα των επιθέσεων. Για αυτό και όταν γίνονται από τα αριστερά υπάρχει μία εγκράτεια στις αντιδράσεις. Και μεγαλύτερη κατανόηση. Αν η μπουνιά έρθει από τα αριστερά, βασικά φταίει το κακό κράτος. Αν έρθει από τα δεξιά, φταίει το παρακράτος.