Κλείνω τα μάτια και γύρω μου αρχίζουν να γλιστράνε φωτεινές γραμμές. Παλιά αυτό με τρόμαζε, με τρόμαζε η επιθυμία μου να χαθώ μέσα τους. Δεν άντεχα και τ’ άνοιγα αμέσως. Κάποτε στενοχωρήθηκα για κάτι πάρα πολύ και είπα κλείνοντας τα μάτια να αφήσω τον εαυτό μου να χαθεί μέσα στις γραμμές αυτές. Και τότε είδα πως σχηματιζόταν ένας χώρος που μπορούσα να τον μετατρέψω σε ό,τι ήθελα, μνήμη ζώσα μιας στιγμής που ήταν όμορφη στη ζωή μου. Και μπορούσα να την ξαναζήσω με τη φαντασία μου και να ηρεμήσω τον εαυτό μου, να του δώσω λίγη χαρά. Εκτοτε, αποφάσισα να αφήνομαι σ’ αυτό το παιχνίδι όποτε βρίσκω μια ευκαιρία μες στη μέρα. Ακόμα και στα διαλείμματα της δουλειάς. Και ήρθαν στο μυαλό μου και ζωντάνεψαν τόσες στιγμές που νόμιζα πως ήταν ξεχασμένες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή