Πένθος για τον «άγνωστο»

Ακούσαμε επανειλημμένα στα πολύωρα δελτία ειδήσεων για το δυστύχημα στα Τέμπη πως ανάμεσα στους νεκρούς υπήρξε ένας νεκρός, μάλλον αλλοδαπός, που «δεν έχει ταυτοποιηθεί», παραμένει δηλαδή ένας άγνωστος σε σχέση με τους υπόλοιπους νεκρούς που με γονείς, αδέρφια, συγγενείς, φίλους, όνομα, επώνυμο και διεύθυνση, «περισυνελέγησαν» (Θεέ μου, τι φοβερή λέξη) ώστε να οδηγηθούν στην τελευταία τους κατοικία με τον θρήνο και τον σπαραγμό που κάθε θάνατος είτε φυσιολογικός είτε λόγω ατυχήματος προκαλεί. Με εξαίρεση αυτόν τον άγνωστο αλλοδαπό που ενδέχεται να μην τον αναζητήσει ποτέ κανείς και η οικογένειά του θα φαντάζεται πως εξακολουθεί να ζει και να εργάζεται σε κάποια μακρινή, άγνωστή της χώρα και πως αν δεν επικοινωνεί μαζί της είναι γιατί φεύγοντας «έριξε μαύρη πέτρα πίσω του», είτε γιατί «καζάντισε» και τους ξέχασε ευκολότερα απ’ ό,τι θα τους ξεχνούσε αν είχε μείνει φτωχός και πλάνης. Αν και θα έχει συμβεί πολλές φορές στην πραγματική ζωή, δεν μπορεί να το ξεχάσει κανείς σε περίπτωση που το έχει διαβάσει, ένα θαυμάσιο διήγημα του (και) πεζογράφου Κωστή Μπαστιά με τον τίτλο «Τα Χριστούγεννα του Θανάση Μερτίκα». Απεικονίζει με έναν αριστουργηματικό τρόπο τον «θάνατο» ενός έλληνα μετανάστη στην Αμερική, έστω και αν τον «θάνατο» αυτόν τον επινοεί ο ίδιος ο μετανάστης προκειμένου να πάψει η οικογένειά του – η γυναίκα του και τα παιδιά του – σε ένα χωριό της Ηπείρου να βασανίζονται στη σκέψη ενός άντρα και ενός πατέρα που δεν επέστρεφε γιατί τους έχει ξεχάσει.