NON PAPER

…Και ο χρόνος φεύγει

Δεκαπέντε μέρες σήμερα. Δύο εβδομάδες από την τραγωδία που έφερε τα πάνω κάτω στον χάρτη της δημόσιας συζήτησης και σε πολλά άλλα. Ο θόρυβος από τη σύγκρουση, την «τράκα» όπως την είπε ο σταθμάρχης, ακούγεται ακόμη και σκεπάζει σχεδόν τα πάντα. Περί αυτού μιλάμε, περί αυτού ακούμε, περί αυτού γράφουμε. Εμείς που είναι η δουλειά μας αλλά και όσοι φτάνει μεσημέρι και τους πιάνει το άγχος ότι δεν έχουν «ανεβάσει» κάτι σχετικό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Φωνές, κραυγές, ψίθυροι, συλλαλητήρια, συνθήματα βουτηγμένα σε ένα μίσος που δεν μπορεί να φέρει τίποτα καλό, σοβαρές προτάσεις, απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες του χαβαλέ για γκομενίτσες και σουβλάκια, λύπη, μελαγχολία, πόνος, διχασμός, στοχοποίηση πενθούντων γονιών διότι τα λεγόμενά τους δεν εξυπηρετούν κάποιο κομματικό αφήγημα, ευθύνες που διαχέονται, ευθύνες που μεταφέρονται, ευθύνες που τις αποποιούνται αυτοί που τις έχουν, ο Μπιμπίλας (πάντα γελαστός και γελασμένος) κάτω από ένα πανό, ακόμη και το δελτίο υγείας, μετά την επίθεση, του Γιάνη Βαρουφάκη περνάει από τα Τέμπη. Εως τώρα, για εκείνη τη νύχτα μιλάμε σε ενεστώτα χρόνο.