Τον Μάρτιο του μακρινού 2010, σε μία από τις πρώτες μου επισκέψεις ως νέος – τότε -υπουργός Οικονομικών στην έδρα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσιγκτον, σε ένα γεύμα γνωριμίας με τους  έλληνες υπαλλήλους του ΔΝΤ γνώρισα έναν οικονομολόγο εξειδικευμένο σε θέματα στατιστικής, τον Ανδρέα Γεωργίου. Στο περιθώριο της συνάντησης, τον ενθάρρυνα να υποβάλει υποψηφιότητα στη διαδικασία πρόσκλησης ενδιαφέροντος για τη θέση του προέδρου της νέας ΕΛΣΤΑΤ την οποία είχαμε προκηρύξει. Το έκανε, ήταν μακράν ο πλέον κατάλληλος για τη θέση, αποτέλεσε την πρότασή μου προς τη σχετική επιτροπή της Βουλής, η οποία και τον ενέκρινε με πλειοψηφία τεσσάρων πέμπτων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή