Εψαχνα για κάτι κι όπως πάντα βρήκα κάτι άλλο που νόμιζα πως το ‘χα χάσει. Μια έκδοση του ’63 με τα ποιήματα του Σεφέρη. Θα ‘μουν δεκατριών; Δεκατεσσάρων; Κι όμως είχα σημειώσεις στο περιθώριο, υπογραμμίσεις, σχόλια, μεγάλο θράσος και τουπέ το μειράκιον που υπήρξα τότε. Ανάμεσα σε τόσα άλλα στάθηκα σε δυο στίχους που δεν είχα μόνο υπογραμμίσει αλλά και κλείσει σε ένα πλαίσιο με κόκκινο στυλό. «Καθώς περνούν τα χρόνια πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν»· Τι να ‘ταν αυτό που με κράτησε σ’ αυτά τα λόγια; Πως είχα πάρει από τότε τον ρόλο του κατηγορουμένου; Θα πρέπει να έφερα εντός μου εκ γενετής την ενοχή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή