Με τη γλώσσα του σώματος

Για πολλά χρόνια, σε διεθνές πλαίσιο, ο γνωστότερος ρόλος της ηθοποιού από τη Μαλαισία Μισέλ Γέο ήταν η Γουάι Λιν, το «Bond girl» στην ταινία «Το αύριο ποτέ δεν πεθαίνει» (1998), με Τζέιμς Μποντ τον Πιρς Μπρόσναν. Την περασμένη Κυριακή, η Γέο που στις 22 του ερχόμενου Αυγούστου γίνεται 62 χρόνων, έγραψε ιστορία κερδίζοντας το Οσκαρ Α’ ρόλου για την ταινία «Τα πάντα όλα», «νικώντας» την αυστραλή συνυποψήφιά της Κέιτ Μπλάνσετ, για την «Tar». Το γεγονός ότι πολλοί (ανάμεσα στους οποίους και ο υπογράφων αυτού του κειμένου) δεν συμφωνούν με την υπερβολική βράβευση της ταινίας «Τα πάντα όλα» (επτά Οσκαρ), όπως και με τη νίκη της Γέο απέναντι στη σαφώς ανώτερη ερμηνεία της Μπλάνσετ, δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει ότι αυτή η ηθοποιός, κατάφερε, έστω καθυστερημένα, να κερδίσει ένα κομμάτι του αμερικανικού ονείρου και ενώ για πολύ καιρό θεωρούνταν ξεχασμένη. Βεβαίως η ατζέντα της έχει να παρουσιάσει και άλλες ταινίες που είχαν κάνει αίσθηση μέχρι «Τα πάντα όλα». Σε αυτές ανήκει ο «Τϊγρης και δράκος» (2000), που όμως στο υποσυνείδητο των περισσότερων είναι μια ταινία του σκηνοθέτη Ανγκ Λι και όχι μια ταινία με πρωταγωνίστρια τη Μισέλ Γέο. Κάτι παρόμοιο μπορείς να πεις και για τις «Αναμνήσεις μιας γκέισας» (2005), την επιφανειακή ματιά ενός δυτικού σκηνοθέτη (του Αμερικανού Ρομπ Μάρσαλ) πάνω στο φολκλόρ της κινεζικής κουλτούρας.