Δεν ξεχνώ την ευγένεια, το ήθος, το πλατύ χαμόγελο, και την αγάπη για την αρχιτεκτονική ενός σημαντικού ανθρώπου, αν και δεν ήταν δάσκαλός μου στη Σχολή Αρχιτεκτονικής της Αθήνας που δίδαξε από το 1980. Είχα όμως την τύχη να τον συναντήσω αρκετές φορές, όπως το 1982, που για πρώτη φορά κατέγραψα τη συζήτησή μας στο γραφείο του, και πάντοτε εισέπραττα την ίδια εικόνα. Και μόλις το 2016, όταν τον συνάντησα στα 92 του χρόνια και πάλι στο ίδιο αρχιτεκτονικό γραφείο που είχε περάσει στα χέρια της εγγονής του Δέσποινας Βουτέρη, συνειδητοποίησα πώς λειτουργούσε αυτός ο καλοπροαίρετος άνθρωπος, όταν στην συζήτησή μας που κατέγραψα και πάλι, αναφέρθηκε στη σπάνια αμφίδρομη σχέση που είχε με τους συνεργάτες του:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή