Στο τελευταίο του βιβλίο ο καθηγητής κοινωνικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Πολυμέρης Βόγλης καταπιάνεται με μία από τις ελάχιστα ερευνημένες πτυχές του αντιδικτατορικού αγώνα: τη «δυναμική αντίσταση». Η επιλογή των όρων, όπως εμφανίζεται ήδη από τον τίτλο του βιβλίου, δεν είναι τυχαία και απηχεί την πρόθεση του συγγραφέα να ιστορικοποιήσει την έννοια της πολιτικής βίας που μετά την 11η Σεπτεμβρίου δαιμονοποιήθηκε, τοποθετώντας τη στην εποχή της και τα συμφραζόμενά της. Φαντάζει εύκολο ή αυτονόητο, δεν είναι όμως καθόλου. Κι αυτό δεν οφείλεται μονάχα στην έλλειψη πηγών. Για πολλά χρόνια, έως την εξάρθρωση της ΕΟ 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ, άνθρωποι που δραστηριοποιήθηκαν στα χρόνια της δικτατορίας επιλέγοντας τον ένοπλο αγώνα ενάντια στο καθεστώς στοχοποιήθηκαν κατά καιρούς ως μέλη ή καθοδηγητές της «εγχώριας τρομοκρατίας», ενώ συχνά η αντιδικτατορική τους δράση υποδείχθηκε ως «προθάλαμος» ή μήτρα της. Μάλιστα, μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους φαίνεται πως υπήρξε τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα μια διάχυτη καχυποψία απέναντι στο ζήτημα της ένοπλης πάλης, αρδεύοντας συν τοις άλλοις αρνητικές στάσεις απέναντι στον βολονταρισμό και τον ριζοσπαστισμό των πολιτικών κινημάτων του ’60.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή