Το σύνθημα «δεν ήταν κακιά η ώρα, είναι κακιά η χώρα» που ακούστηκε στους δρόμους και στα κοινωνικά δίκτυα στον απόηχο της σιδηροδρομικής τραγωδίας της 28ης Φεβρουαρίου, ήταν, δεδομένων των συνθηκών, απολύτως δικαιολογημένο. Την ίδια στιγμή, ίσως εκφράζει μια απαξίωση που δεν μας οδηγεί εκεί όπου θέλουμε να πάμε: σε μια καλύτερα οργανωμένη κοινωνία με αξιοκρατία και λογοδοσία. Αντιθέτως, φαίνεται σαν μια αφ’ υψηλού και ταυτοχρόνως μίζερη απόρριψη που συμπυκνώνει την αρνητικότητά μας απέναντι στον τόπο που έλαχε να είναι η πατρίδα μας. Αυτή η απαξίωση είναι η πίσω όψη του εθνικισμού και των συλλογικών ψευδαισθήσεων για τον ελληνικό εξαιρετισμό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή