Και τώρα, οι σιδηρόδρομοι

Οσο περισσότερα μαθαίνουμε για τις συνθήκες του δυστυχήματος των Τεμπών, αρχίζει να σχηματίζεται, στον δικό μου νου τουλάχιστον, μια ιδέα που μου προκαλεί ρίγος. Ολο αυτό το χάος, θέλω να πω, για το οποίο μαθαίνουμε κατάπληκτοι κάθε μέρα, δεν είναι κάτι που δημιουργείται από τη μια μέρα στην άλλη. Η κατάσταση στο Σταθμαρχείο Λάρισας εκείνη τη μοιραία νύχτα ήταν χειρότερη από νηπιαγωγείο: άνθρωποι ανεύθυνοι, ανόητοι, δειλοί και αστοιχείωτοι έπαιζαν με τις ζωές των ανθρώπων που είχαν στα χέρια τους. Χρειάζονται χρόνια για να αποκτηθεί η νοοτροπία της απόλυτης χαλαρότητας και της κτηνώδους αδιαφορίας. Επίσης, χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ για να βρεις κάποιον σαν τον Βασίλη, να τον κάνεις σταθμάρχη και να του εμπιστευθείς ανθρώπινες ζωές. Χρειάζεται πολλή συσσωρευμένη μαλακία (με τη θουκυδίδειο έννοια του όρου, ασφαλώς) για να κάνεις ό,τι έκαναν όλοι μαζί αυτοί οι άνθρωποι εκείνη τη νύχτα στο Σταθμαρχείο Λάρισας. Δεν ήταν λοιπόν η περιβόητη «κακιά στιγμή», ήταν ο καρπός χρόνων. Μπορεί η κυβέρνηση, μέσα σε δύο μήνες, να κάνει τις ενέργειες που θα πείσουν τον κόσμο ότι βάζει τάξη σε ένα χάος δεκαετιών; Δύσκολο, αλλά αυτό είναι το βασικό της πρόβλημα, από την έκβασή του θα εξαρτηθεί η εκλογική επίδοσή της.