Η αναστάτωση του κοινού

Ο αναβρασμός στον καλλιτεχνικό χώρο είχε προκαλέσει αναστάτωση και στα θέατρα, κυρίως τον περασμένο μήνα. Γιατί εμείς ερχόμασταν από μία περίοδο που θεωρητικά η COVID-19 είχε τελειώσει και δεν απασχολούσε πολύ τον κόσμο. Ωστόσο, είχαμε μεμονωμένα κρούσματα ηθοποιών μέσα στον χειμώνα, οπότε οι παραστάσεις κατέβαιναν για πέντε με δέκα ημέρες. Τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο πολλά θέατρα ήταν κλειστά, μέχρι και το Εθνικό. Ερχόμενοι από αυτές τις αναστατώσεις όπου έπρεπε να αλλάζουμε στους θεατές παράσταση, τον Ιανουάριο ξεκίνησε το θέμα με το προεδρικό διάταγμα. Ως Πανελλήνια Ενωση Θεάτρου είχαμε βγάλει και ανακοίνωση ότι έπρεπε να βρεθεί μια λύση, αλλά οι απεργίες που γίνονταν από τους ηθοποιούς δεν στρέφονταν εναντίον των θεάτρων, αφού ήταν ένας μοχλός πίεσης προς την κυβέρνηση, η οποία έκανε δύο τροποποιήσεις. Σίγουρα είναι ένα αίτημα που θα πρέπει να αναλάβει η όποια επόμενη κυβέρνηση μετά τις εκλογές. Πλέον οι κινητοποιήσεις δεν γίνονται με απεργίες στα θέατρα. Αλλά ακολούθησε η τραγωδία στα Τέμπη όπου ο κόσμος βγαίνει δικαίως στους δρόμους και φωνάζει για μια κατάσταση μη λειτουργική που παίρνει ζωές κι εκεί επέστρεψαν οι απεργίες στα θέατρα. Εμείς πορευόμαστε γενικώς λίγο δύσκολα αφού από τον Νοέμβριο από βδομάδα σε βδομάδα όλο κάτι συμβαίνει στη σεζόν. Ακριβώς επειδή συμβαίνουν αυτά, τα 3 με 4 από τα 10 τηλεφωνήματα που λαμβάνουμε στο θέατρο είναι από θεατές που ρωτούν αν θα παίξουν οι παραστάσεις ενώ θεωρητικά δεν υπάρχει πρόβλημα. Εχει δημιουργηθεί μια αναστάτωση στον κόσμο πιστεύοντας ότι κάπως δεν παίζουμε. Ελπίζουμε ότι αυτό κάπως θα ηρεμήσει και θα καταλαγιάσει ώστε τη λίγη σεζόν που απέμεινε να μπορούμε να την προχωρήσουμε χωρίς άλλα προβλήματα προσέλευσης.