Μια νίκη – καρμπόν!

Τελικά, μείωσε ή όχι ο Παναθηναϊκός την αγωνιστική διαφορά που τον χώριζε από τον Ολυμπιακό; Προφανώς και πρόκειται για ρητορικό ερώτημα. Το 76-74 των Ερυθρολεύκων στο ΟΑΚΑ σήμαινε μία ακόμη νίκη και τίποτα περισσότερο. Απλά, μπαίνει στο βιβλίο της στατιστικής με τα θαυμαστά ρεκόρ που χτίζει αυτή τη χρονική περίοδο η ομάδα του πρωταθλητή. Δεν πρέπει κάποιος να πει ότι με τον Σερέλη στον πάγκο του ο ΠΑΟ… έκοψε δρόμο ή τροχίζει την απόσταση από τον Ολυμπιακό. Γιατί είδαμε «μια νίκη στο σουτ» όπως ακριβώς συνέβη και στον πρώτο γύρο στο ΣΕΦ, με το 68-66 του Ολυμπιακού απέναντι στον (τότε κόουτς) Ράντονιτς. Ναι, στο πρωτάθλημα οι Πράσινοι δυσκολεύουν την ομάδα του Μπαρτζώκα – στην Ευρωλίγκα και το Κύπελλο τα πράγματα παίρνουν διαφορετικό δρόμο σε ό,τι σχετίζεται με τον βαθμό ευκολίας. Κατά φοβερή σύμπτωση δε, τόσο στον πρώτο γύρο όσο και χθες, ο Παναθηναϊκός διαμαρτύρεται για φάση στο φινάλε του ματς. Στο Νέο Φάληρο «φώναξε» πως έγινε φάουλ στον Μπέικον, χθες για αντικανονικό παιχνίδι απέναντι στον Παπαγιάννη. Οντως, το μπάσκετ είναι… δύσκολο άθλημα για τους διαιτητές και πάντα κάποιους μπορεί να βρει μια φάση να «μείνει ή να διαμαρτυρηθεί». Εχει συμβεί και στην αντίπερα όχθη επί σειρά ετών το ίδιο σκηνικό. Η ουσία και αυτό που βγαίνει από τη χθεσινή μονομαχία δεν αλλάζουν. Οσοι νομίζουν πως ο Ολυμπιακός θα κάνει περίπατο στους τελικούς αν το ζευγάρι είναι το κλασικό που βλέπουμε, πλανάται πλάνην οικτράν. Ασφαλώς και οι δύο αντίπαλοι έχουν διαφορά ποιότητας, αλλά στα ντέρμπι τα πάντα μπορεί να αλλάξουν. Πού υπερέχουν οι χθεσινοί φιλοξενούμενοι; Στο γεγονός πως έχουν την ψυχολογία με το μέρος τους, λες και μιλάμε για έκτο παίκτη! Είναι σημαντικό να νιώθεις ότι ανεξάρτητα από την καλή ή κακή απόδοσή σου, στο τέλος εσύ θα είσαι ο νικητής. Αυτό το συναίσθημα το έχουν πλέον όσοι παρακολουθούν αγώνες μπάσκετ και είναι η γεύση της ανωτερότητας. Επιπρόσθετα, πώς να μη χαμογελά ο κόουτς του Ολυμπιακού όταν νικά τον ΠΑΟ δίχως τον Βαζένκοφ (σε ευρωπαϊκό ματς στο Μαρούσι) ή όταν διαπιστώνει πως, όπως χθες, η δουλειά γίνεται άριστα από τους Μακ Κίσικ, Λαρεντζάκη ή τον Κάνααν; Δηλαδή παίρνουν τη σκυτάλη παίκτες που λάμπουν λιγότερο σε σχέση με τους θεωρούμενους βασικούς; Με όλα αυτά, στο Λιμάνι πρέπει να χαίρονται. Το σερί που δημιουργούν επί του Τριφυλλιού συνιστά ένα κίνητρο που το αξιοποιούν. Πρέπει όμως να έχουν πάντα στο μυαλό ότι κανένας τίτλος δεν κατακτήθηκε με ένδυμα άνεσης και εύκολο τρόπο…