Θα θυμάμαι τον Βασίλη Νικολόπουλο όχι μόνο ως έναν πολύ καλό δημοσιογράφο, με τον οποίο δούλεψα επί τριάντα χρόνια στα «ΝΕΑ», μα και ως άνθρωπο που νοιαζόταν για τους συναδέλφους του. Αυτό τον έκανε και ξεχωριστό και αγαπητό – ίσως και σπάνιο. Χαμηλών τόνων, αφοσιωμένος στη δουλειά μας, είχε το δυσεύρετο γνώρισμα να μην ενδιαφέρεται για την προσωπική του προβολή αλλά για τη συνεισφορά του στην συλλογική προσπάθεια για πλήρη και ουσιαστική ενημέρωση. Μακάρι να υπάρχουν – αλλά υπάρχουν; – πολλοί σαν κι αυτόν στο επάγγελμα (έως… λειτούργημα).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή