Με τον Σταύρο και για τον Σταύρο

Κάποτε, όχι και πριν από πολύ καιρό δηλαδή, αναπαράγαμε τη ρήση του Βαγγέλη Βενιζέλου από μια ομιλία του τον Δεκέμβριο του 2013 περί εκτσογλανισμού της κοινωνίας και της πολιτικής στη χώρα μας. Σήμερα – και δεν εννοώ μόνο τον τελευταίο καιρό αλλά ειδικά σήμερα – αυτό μου φαίνεται πολύ λάιτ. Αλλωστε τι είναι το τσογλάνι, εκ του τουρκικού «τσογλάν»; Οπως λέει το διαδικτυακό λεξικό, αρχικά σήμαινε τον νεαρό βοηθό του καφετζή και, με τον χρόνο, έφτασε να περιγράφει ένα νεαρό άτομο με κακή διαγωγή. Σιγά το πράγμα δηλαδή. Το κακό παιδί του σχολείου.   Αυτό όμως το πράγμα που βλέπουμε να συμβαίνει και που κορυφώθηκε προχθές και χθες με τη στοχοποίηση του Σταύρου Θεοδωράκη, αυτό που συνηθίσαμε να το αντιμετωπίζουμε με ανοχή και υπομονή ελπίζοντας ότι θα περάσει, ότι αποτελεί παρεκτροπή δεν είναι, απλώς, εκτσογλανισμός. Είναι σαφής, σαφέστατος εκτραμπουκισμός και εκφασισμός. Που διακινείται κανονικά, κανονικότατα (έστω και ασυνείδητα αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι) και από προοδευτικούς, «δημοκράτες» και γενικώς ευαίσθητους περί θεσμών και ελευθερίας του λόγου. Είμαστε με τα καλά μας;