Η μέθοδος των συμμαχιών

Είναι ίσως επειδή, όπως λέει ο Μαρξ, «η παράδοση των νεκρών γενεών βαραίνει σαν βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών». Επειδή ο φόβος για την απλή αναλογική γράφτηκε στο DNA της πολιτικής από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια – όταν στις συμπληγάδες του ψυχρού πολέμου η ελληνική πολιτική ζωή προσπαθούσε να βρει, δια πυρός και σιδήρου, μια δημοκρατική κανονικότητα, και χρειάστηκαν τρεις εκλογές και έξι κυβερνήσεις σε 32 μήνες, ώσπου να επιβληθεί ένα πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα και, δι’ αυτού, η σταθερότητα του «κράτους της Δεξιάς». Ή επειδή ο πολωμένος δικομματισμός, που σταθεροποίησε επί 35 χρόνια το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, ήταν περισσότερο συμβατός με εκλογικά συστήματα ενισχυμένης αναλογικής. Ή, τέλος, πιο πεζά, επειδή οι μονοκομματικές πλειοψηφίες επέτρεπαν την ομαλότερη αναπαραγωγή του κομματικού ελέγχου στο κράτος («δεν διαδέχεται, παιδί μου, το ΠΑΣΟΚ τη ΝΔ στην κυβέρνηση, και τανάπαλιν, διαδέχεται η ΠΑΣΚΕ τη ΔΑΚΕ στον έλεγχο του κράτους», μου είχε πει κάποτε ένας σοφός της δημόσιας διοίκησης) και τον έλεγχο των πελατειακών δικτύων.