Ο,τι πει η «εν τρούλω»

Η 25η Μαρτίου στις αρχές του ταραχώδους βίου μου ήταν συνυφασμένη με την παρέλαση, τον μπακαλιάρο (υγράλατος πάντα), τον Ευαγγελισμό, τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και τη σκορδαλιά. Α! Και με τα πρώτα παγωτά, για να το δροσίσουμε και λίγο το θέμα. Αργότερα έμαθα ότι ο μπακαλιάρος δεν ήταν το αγαπημένο φαγητό του Κολοκοτρώνη, ούτε η σκορδαλιά η σπεσιαλιτέ της Μπουμπουλίνας. Το θέμα ήταν, λέει, καθαρά εκκλησιαστικό. Επειδή η 25η Μαρτίου που η Εκκλησία εορτάζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, η οποία μύρισε τον κρίνο με τα γνωστά αποτελέσματα, συνήθως έπεφτε Σαρακοστή και οι χριστιανοί νήστευαν μέχρι και το λάδι να φανταστείς, και πώς να κάνεις τσιμπούσι, γιορτάρα μέρα, με ταχινόσουπα, το 1692 παρακαλώ, στην Πενθέκτη (όπως το διαβάζετε, Πενθέκτη, και δεν σηκώνω κουβέντα), τη γνωστή και ως «Σύνοδο εν τρούλω», αποφασίστηκε αυτή την ημέρα να επιτρέπεται το ψάρι. Αλλά το ψάρι ήταν πάντα ακριβούτσικο, δεν τρελάθηκε ξαφνικά ο Αδωνις και το ακρίβυνε, πώς και με τι να τ’ αγοράσεις; Ασε που και στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οι δαντελωτές ακρογιαλιές της, είναι και το κατσάβραχο και τα κακοτράχαλα τα βουνά. Το λέει και το τραγούδι. «Ποιος είδε ψάρι στον Ψηλορείτη;». Εκεί ήρθε ο υγράλατος. Τι υγράλατος δηλαδή, παστός του κερατά. Αλλά έτσι ξερός και σκέτος, φάνταζε πολύ ξενομανές το έδεσμα, γι’ αυτό οι Ελληνες τού κοτσάρανε τη σκορδαλιά από δίπλα κι έγινε μεμιάς το πιάτο πιο δικό μας, πιο Ψωροκώσταινα. Και το κρατάμε εδώ πολύ αυστηρά το κέλευσμα της «εν τρούλω».