Ο επικείμενος αφανισμός του νοήματος

Είχα έναν θείο που δήλωνε ότι ποτέ δεν έκανε φορολογική δήλωση – ενώ είχε εισοδήματα, δούλευε σαν δικηγόρος, ποτέ δεν τον είχε εντοπίσει το σύστημα. Μου άφησε πεθαίνοντας το 3% ενός γραφείου 33 τετραγωνικών στην Αθήνα, νοικιασμένο σε δικαστικό επιμελητή, και επειδή είχα το υπόλοιπο 97% από τη μάνα μου που ήτανε κουνιάδα του (δηλαδή ο θείος αυτός είχε παντρευτεί την αδερφή της μάνας μου), είπα να αποδεχτώ την κληρονομιά, οπότε άρχισα να το ψάχνω το θέμα, ο θείος δεν είχε κάνει δήλωση τα τελευταία 15 χρόνια, ούτε είχε πληρώσει ΕΝΦΙΑ, ούτε ΦΠΑ, αυτό έπρεπε να το ψάξουμε παραπάνω, μου είπε ο έμπειρος κύριος Δ. στη ΔΟΥ … ΑΘΗΝΩΝ, πρέπει να πάτε να δείτε και τι ΕΦΚΑ χρωστάει, τις εισφορές του, μα πώς είναι δυνατόν να μην του είχε βεβαιωθεί φόρος, ούτε καν πρόστιμο μη υποβολής δηλώσεων, μου είπε σχεδόν αλλόφρων ο κύριος Δ. της ΔΟΥ…, μετά πήγα και στον δικηγορικό σύλλογο, ο θείος είχε να πληρώσει εισφορές πάνω από 20 χρόνια, αλλά παρέμενε κανονικά εγγεγραμμένος ακόμη και μετά θάνατον, μετά πήγα και στον ΕΦΚΑ στην Ακαδημίας, με εξυπηρέτησε ένας έμπειρος μουστακαλής με βαριά κρητική προφορά – ίντα θέλει το κοπέλι; -, στον ΕΦΚΑ λοιπόν ανακαλύψανε (τρέχανε πέντε-έξι υπάλληλοι αναστατωμένοι πάνω-κάτω αρκετή ώρα) ότι ο θείος είχε τρεις διαφορετικούς αριθμούς μητρώου ασφαλισμένου στο Ταμείο Νομικών, υπό τρεις διαφορετικές διευθύνσεις, Σωκράτους, Αριστοτέλους αλλά και Ασκληπιού κοντά στην «Πολιτεία». Η ιστορία δεν έχει punch-line, δεν έχει γερή ατάκα στο τέλος, γιατί η ιστορία πάντα συνεχίζεται.