Το αμερικανικό θέατρο έχει μια εξέλιξη που αναδεικνύει μια, πράγματι, συγκινητική αφοσίωση στην παράδοση. Χωρίς αμφιβολία, όπως ήδη σημείωσα σε προηγούμενο κείμενο αυτής της θεατρικής ιστορίας που αφηγούμαι, οφείλει την ύπαρξή του στην αιωνόβια ευρωπαϊκή παράδοση, είναι δηλαδή ένα θέατρο – μετανάστης. Οπως συμβαίνει, όμως, και στην πολιτική και στην κοινωνική εξέλιξη της Αμερικανικής Δημοκρατίας (είναι τελείως διαφορετική η πορεία του Καναδά και της Νότιας Αφρικής), δημιούργησε μέσα στα κενά της παράδοσης της ευρωπαϊκής θεατρικής ιστορίας ένα έξοχο θεατρικό υβρίδιο που, λόγω της αμερικανικής οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος, λόγω του ρόλου που έπαιξε στα ευρωπαϊκά πράγματα κατά τη διάρκεια των δύο μεγάλων πολέμων, κληρονόμησε τα συστατικά της ευρωπαϊκής σκηνής με τη δυναμική του μετανάστη. Μια εξέχουσα μορφή του σύγχρονου αμερικανικού θεάτρου, ο Σαμ Σέπαρντ, μας χάρισε μερικές θεατρικές εμπειρίες τρομακτικές και ηρωικές ενός λαού μεταναστών που ακροβατεί ανάμεσα στις ρίζες και στην ευφορία της Νέας Γης. Το 1984 ο Κάρολος Κουν στο Θέατρο Τέχνης σκηνοθετεί το έργο του Σέπαρντ «Θαμμένο παιδί». Εγραφα τότε στην κριτική μου, με τον τίτλο «Εκταφή και αναψηλάφηση»:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή