Δυναμική εξομάλυνσης (η Τουρκία στην UNCLOS;)

Τα γενναιόδωρα μηνύματα/ευχές του προέδρου Ερντογάν και του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Μ. Τσαβούσογλου για την εθνική μας επέτειο – «είμαι βέβαιος ότι οι σχέσεις καλής γειτονίας θα κυριαρχήσουν στο μέλλον» – πέρα από τον υψηλό συμβολισμό τους πιστοποιούν διάθεση συνέχισης της διαδικασίας εξομάλυνσης. Ετσι η προσέγγιση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αποκτά δυναμική (ενταφιάζοντας την περίοδο του «Μητσοτάκης γιοκ»). Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει βέβαια εάν η δυναμική αυτή θα έχει διάρκεια στον χρόνο και θα οδηγήσει σε καρποφόρα διαπραγμάτευση επίλυσης των προβλημάτων ή παραπομπής τους στη διεθνή δικαιοσύνη. Αλλά είναι πολλαπλώς σημαντικό ότι έχουμε μπει σ’ αυτή τη φάση. Από καιρό είχα υποστηρίξει ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να κάνει μια τολμηρή κίνηση προς την άλλη πλευρά για να δοκιμάσει τις προθέσεις και ειλικρίνειά της για διάλογο και δημιουργία κλίματος καλών γειτονικών σχέσεων όπως υποστήριζε ότι ήθελε (βλέπε και Π.Κ. Ιωακειμίδης, Ελλάδα: Ορίζοντας 2020. Οι Προκλήσεις Τουρκίας και Ευρώπης, εκδόσεις Παπαζήση). Υπήρχε εμφανώς διστακτικότητα καθώς άλλωστε μια χορωδία αναλυτών και σχολιαστών προσπαθούσε σχεδόν καθημερινά «να αποδείξει» πόσο μάταιη θα ήταν η προσπάθεια. «Η Τουρκία δεν καταλαβαίνει από τέτοια» ήταν το επαναλαμβανόμενο επιχείρημα. Οι σεισμοί με τις βιβλικές καταστροφές έδωσαν ωστόσο την (σκληρή) ευκαιρία στην ελληνική πλευρά να προχωρήσει στη γενναιόδωρη αυτή κίνηση αλληλεγγύης. Εσπευσε ως η πρώτη χώρα να κάνει κάτι τέτοιο. Χωρίς μικροϋπολογισμούς και πολιτικές σκοπιμότητες. Ως «ένας φίλος στην ανάγκη, που είναι τελικά και ο πραγματικός φίλος». Και η άτεγκτη κατά πολλούς Τουρκία το εκτίμησε περιλαμβανομένου και του προέδρου Ερντογάν που «τείνει χείρα συνεννόησης» (Ν. Δένδιας). Βέβαια η Τουρκία έχει τώρα σε μεγαλύτερο βαθμό την ανάγκη της Δύσης, ΕΕ και Ελλάδας.