Η… κουβερτούλα μιας εποχής

Πόσα χρόνια πήγα τώρα πίσω. Πολλά, πάρα πολλά. Επέστρεψα σε μια Ελλάδα που ούτε καν μπορούσε να ονειρευτεί το ευρωπαϊκό, το διεθνές της μέλλον. Σε μια χώρα απομονωμένη και «στον γύψο» λόγω χούντας. Και σε ένα παιδί του Δημοτικού (δηλαδή εμένα) που προσπαθούσε να κοιτάξει τον μεγάλο, τον έξω κόσμο από τα λιγοστά «παράθυρα» της εποχής. Και ένα από αυτά ήταν τα ξένα περιοδικά. Εκείνα τα μεγάλα, με τις χρωματιστές φωτογραφίες που πουλούσαν στα περίπτερα του Συντάγματος. Ηταν για μένα το καλύτερο δώρο, ο μεγαλύτερος μπουναμάς. Ούτε κούκλες ήθελα ούτε επιτραπέζια. Μόνο αυτά. Χαλούσα τον κόσμο να μου τα αγοράσουν οι γονείς μου κι ας μην μπορούσα να τα διαβάσω με τα κουτσοαγγλικά μου. Χάζευα τους τίτλους και τις φωτογραφίες. Θυμάμαι να τις χαϊδεύω κιόλας λες και, με έναν μαγικό τρόπο, θα έσπαγα το φράγμα της πραγματικότητας και της ύλης, θα έμπαινα κι εγώ σε αυτήν, θα γινόμουν μέρος της, θα βρισκόμουν δίπλα στους πρωταγωνιστές της.