Ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας και το κρυφτούλι τους

Πριν από λίγες μέρες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Νίκος Ανδρουλάκης έδωσε μια συνέντευξη στην ΕΡΤ. Είπε πολλά ενδιαφέροντα, αλλά από όλες τις απαντήσεις του τράβηξε την προσοχή μία: αυτή που αφορούσε την επόμενη ημέρα των εκλογών. Ο Ανδρουλάκης επανέλαβε ότι δεν θα ψήφιζε για πρωθυπουργό «ούτε τον Μητσοτάκη ούτε τον Τσίπρα», προσθέτοντας ότι θα προτιμούσε στη θέση του επικεφαλής της επόμενης κυβέρνησης να υπάρχει ένα πολιτικό πρόσωπο το οποίο θα μπορούσε με τους κατάλληλους συνεργάτες να εγγυηθεί την υλοποίηση ενός προγραμματικού σχεδίου – «το ΠΑΣΟΚ έχει», είπε, «το δικό του». Είπε επίσης ότι για να συμβεί αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι το ΠΑΣΟΚ να πάρει ένα διψήφιο ποσοστό – το μεγαλύτερο δυνατό. Ακολούθησε μια καταιγίδα επιθέσεων από κάθε πλευρά, κυρίως όμως από όσους θα ήθελαν μετεκλογικά πρωθυπουργό ή τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα και θα ήθελαν το ΠΑΣΟΚ στον ρόλο ενός βολικού υποστυλώματος. Ολοι αυτοί κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν κάτι: αυτό που είπε ο Ανδρουλάκης δεν είναι τίποτα πιο πολύ από τη δική του εκλογική επιδίωξη. Το προτείνει ξεκάθαρα. Επειδή οι εκλογές γίνονται με απλή αναλογική και ίσως για να κυβερνηθεί η χώρα θα χρειαστούν συμμαχίες, θέτει το πλαίσιο. Μπορεί να του γίνει κριτική για το γεγονός ότι δεν κατονομάζει ποιον θα ήθελε ως πρωθυπουργό ή γιατί δεν εξηγεί τι θα κάνει αν το ΠΑΣΟΚ δεν πάρει το ισχυρό διψήφιο ποσοστό. Αλλά το να του ζητάς να στηρίξει ή τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, και μάλιστα με προεκλογική δέσμευση, είναι θεότρελο: είναι σαν να του ζητάς να μοιράσει ψηφοδέλτια της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο άνθρωπος από τα κόμματα αυτά θέλει να διαφοροποιηθεί.