Μια… χρήσιμη ήττα

Καλές ήττες δεν υπάρχουν. Καμία ομάδα και κανένας αθλητής στον κόσμο δεν αγωνίζεται για να χάσει και καμία ήττα δεν προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα. Υπάρχουν, όμως, κάποιες που είναι χρήσιμες. Οπως αυτή που υπέστη ο μπασκετικός Ολυμπιακός στο Βελιγράδι από την Παρτιζάν. Οι Ερυθρόλευκοι έχουν εξασφαλίσει τη συμμετοχή τους στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας και χρειάζονται μία νίκη ακόμα για να «κλειδώσουν» και το πλεονέκτημα έδρας. Θα μπορούσαν να την είχαν σημειώσει στο Βελιγράδι ώστε να ξενοιάσουν, αλλά θα τη σημειώσουν σε κάποιο από τα τέσσερα παιχνίδια που απομένουν. Αλλωστε τα τρία από αυτά θα γίνουν στο ΣΕΦ. Εχουν πετύχει τον πρώτο και πολύ βασικό στόχο τους στη διοργάνωση, νωρίς μάλιστα και με άνεση. Κι εδώ κρύβεται η παγίδα. Ο Ολυμπιακός με τα αποτελέσματά του και τον τρόπο που παίζει, πείθει ότι είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρωλίγκας. Πριν από το Βελιγράδι μετρούσε 10 νίκες σε 11 αγώνες, πολλές εκ των οποίων με μεγάλες διαφορές. Εμοιαζε ανίκητος και ικανός να φτάσει χωρίς… στάση στην κατάκτηση του τροπαίου. Ομως αυτό μπορεί να δημιουργήσει στην παρούσα φάση επικίνδυνο εφησυχασμό. Τη σεζόν 2004-05 η ΤΣΣΚΑ Μόσχας των Ιβκοβιτς, Παπαλουκά και Ντικούδη είχε φτάσει ως το φάιναλ φορ, που διοργάνωσε η ίδια στη ρωσική πρωτεύουσα, έχοντας κάνει μόλις μία ήττα σε συνολικά 22 αγώνες για όλες τις φάσεις. Εντός έδρας από την Μπαρτσελόνα, σε ένα παιχνίδι για το Top-16 που ήταν αδιάφορο, αφού είχε ήδη ξεφύγει από τους διώκτες της και ετοιμαζόταν για τα πλέι οφ. Κανείς δεν έβλεπε το πώς η ΤΣΣΚΑ θα έχανε εκείνο το τρόπαιο, όμως στον ημιτελικό η Μπασκόνια (τότε λεγόταν Ταού Θεράμικα) έκανε την έκπληξη και την πέταξε εκτός τελικού.