Περί όχλου σκιάς

Δεν μας έφταναν τα Τέμπη που δεν θα φύγουν, οι εκλογές που έρχονται, ο πόλεμος που συνεχίζεται, το νερό που τελειώνει κι ο κόσμος που παίρνει φωτιά. Επρεπε να έχουμε να αντιμετωπίσουμε – που, επειδή είμαστε Ελληνες, πάει να πει να συγκρουστούμε μέχρι τελικής πτώσης – το μέγα θέμα της νέας φανέλας της εθνικής ομάδας. Και δεν μας έφτανε η «μοντερνιά» (της αρεσκείας του ομοσπονδιακού προπονητή) της «ντιζεϊνάτης» (εξ Ιταλίας) αυτής φανέλας – μεγάλοι και μικροί σταυροί, θολά χρώματα, πρωτοτυπία εν είδει μπερδέματος – έπρεπε να ξεσηκωθεί και πολιτική οχλαγωγία. Την ξεκίνησαν οι δηλώσεις αρχηγού ενός μικραίου κόμματος (και μικρού και ακραίου) για συνειδητή ενσωμάτωση αγκυλωτών σταυρών στη φανέλα και τη φούσκωσαν, φυσικά, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Βαρυσήμαντα ερωτήματα τίθενται: αφού ο αρχηγός αναδεικνύει ως υποκινητή της προβοκάτσιας τον «θεωρητικό της Ακροδεξιάς» πρόεδρο της ΕΠΟ, πώς συμβιβάζεται με το γεγονός ότι σκοπός της προβοκάτσιας, πάντα κατά τον αρχηγό, είναι η κυβερνητικής προέλευσης «κανονικοποίηση των ναζί στην ελληνική κοινωνίας»; Τελικά ποιος είναι ο συνωμότης; Ο θεωρητικός που δεν ανήκει στην κυβέρνηση ή η κυβέρνηση που μισεί τον θεωρητικό;