Τάκης Χρυσικάκος

Είμαι πολύ δεμένος με τους φίλους μου στη Θεσσαλονίκη, κάποιους έχω παντρέψει, σε άλλους έχω βαφτίσει το παιδί, έτσι είμαι πολύ συχνά Θεσσαλονίκη και πριν χρόνια νοίκιαζαν ένα μεγάλο σπίτι και το καλοκαίρι κάναμε διακοπές όλοι μαζί. Κάποιο βράδυ μετά από καιρό βλέπω στο όνειρό μου ότι είμαι Θεσσαλονίκη, στην πλατεία Αριστοτέλους, και σηκώνοντας το κεφάλι βλέπω με έκπληξη ότι οι φίλοι μου από τη Θεσσαλονίκη που κάναμε διακοπές στη Χαλκιδική πετάνε στον ουρανό επιστρέφοντας από εκεί, πετάνε με το σώμα οριζόντιο πάνω από την πλατεία Αριστοτέλους και πλησιάζοντας στη γη η θέση του σώματος γίνεται κάθετη και απαλά προσγειώνονται στην πλατεία. Πλησιάζω έναν φίλο μου, τον Βασίλη Γαλανό, και έκπληκτος τον ρωτάω «Βασίλη, πώς μπορεί να πετάξει κανείς;» και εκείνος μου απαντάει «για να πετάξεις, Τάκη, πρέπει να νιώσεις ελαφρύς» και φεύγει, μένω μόνος. Και τότε όπως στέκομαι αρχίζω σιγά σιγά να αδειάζω ό,τι σκέψεις και συναισθήματα μέσα μου είναι βαρίδια και με κρατάνε δεμένο κάτω και ξαφνικά αρχίζω να ανεβαίνω προς τον ουρανό, στην αρχή με κάθετο σώμα και όταν είμαι πιο ψηλά το σώμα μου παίρνει θέση οριζόντια, πετάω πάνω από την πλατεία Αριστοτέλους, πάνω από τον Λευκό Πύργο, πετάω πάνω από τη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης και νιώθω ανάλαφρος, ευτυχισμένος. Και μετά με τον ίδιο όμορφο τρόπο κατεβαίνω πάλι στη γη, αλλά άλλος άνθρωπος πια, βλέπω αλλιώς το καθετί και τον εαυτό μου. Αυτό το προφητικό όνειρο ήρθε σαν μάθημα και από τότε με άλλαξε, έχει επηρεάσει τη δουλειά και τη ζωή μου, όταν πια βγαίνω στη σκηνή δεν υπάρχει τίποτα μέσα μου που να με εμποδίσει να πετάξω, να με κρατάνε δεμένο οι ανασφάλειες, ο φόβος, οι σκέψεις για οτιδήποτε μου έχει συμβεί πριν βγω στη σκηνή, βρίσκομαι σε άλλη διάσταση, μπορώ ελεύθερος και ανάλαφρος να ταξιδεύω εκεί που με οδηγεί το κείμενο, το έργο, ο ρόλος μου. Και άρχισε να διαμορφώνει και τη ζωή μου το ίδιο, η σχέση μου με τους ανθρώπους άλλαξε, τους βλέπω από απόσταση και συγχρόνως είμαι πολύ κοντά τους, η σχέση μου μαζί τους είναι πιο ουσιαστική, πιο ανθρώπινη, χωρίς μικρότητες, κακίες και ανταγωνισμούς, τίποτα δεν στέκεται εμπόδιο να είμαι ανάλαφρος, καθαρός, να αγαπώ τους άλλους και τη δουλειά μου χωρίς δεύτερες σκέψεις, να μπορώ να κοινωνώ, να μοιράζομαι το καθετί μαζί τους και όταν βγαίνω στη σκηνή να είναι σαν να έχω κάνει ένα ψυχικό λουτρό που με καθάρισε και καθαρός εγώ από τα πάθη μου να ταξιδεύω ελεύθερος μέσα στα σπουδαία κείμενα, και έτσι εγώ και ο κόσμος που βλέπει την παράσταση να γινόμαστε καλύτεροι, πιο πλούσιοι σε γνώσεις και συναισθήματα. Αυτή είναι η λύτρωση που μου χάρισε αυτό το πολύτιμο όνειρο.