Διάτρητη δημοσιότητα

Ζώντας μέσα σε μια ατμόσφαιρα «ήξεις αφήξεις», όπου ο καθένας, σε σχέση με τους πολιτικούς, μπορεί να λέει, χωρίς καμιά απολύτως δέσμευση από πλευράς του, «το μακρύ του και το κοντό του», θυμηθήκαμε παλαιά στρατευμένα πρόσωπα που ακόμη και μέσα στις πιο δραματικές πολιτικά συνθήκες δεν μασούσαν τα λόγια τους. Πιο συγκεκριμένα, τη σπουδαία πεζογράφο Ελλη Αλεξίου, μια γνήσια και αμετακίνητη ως το τέλος της ζωής της κομμουνίστρια, που όταν ρωτήθηκε για το τι φρονούσε για την εισβολή των κομμουνιστών στην Τσεχοσλοβακία, το 1968, απάντησε: «Δεν ντρέπεστε, μπρε σεις, όταν το παιδί ατακτεί, δεν θα το πιάσει ο πατέρας του από το αφτί να του πει: ”Τι πράγματα είναι αυτά που κάνεις;”». Οσο και αν για πολλούς είχε ακουστεί εξοργιστική η άποψη αυτή, δεν έπαψε να αντιμετωπίζεται ως φυσιολογική για την ίδια την Ελλη Αλεξίου. Φτάνει να θυμηθούμε, έστω και αν δεν υπάρχει πια κανείς που να την έχει ακούσει με τα ίδια του τα αφτιά, την απάντηση που είχε δώσει στον Αλέξανδρο Σβώλο, το 1920, όταν ρωτήθηκε – τρία χρόνια δηλαδή μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ενώ η Αλεξίου ήταν είκοσι τεσσάρων μόλις χρόνων – «πότε πρόλαβε και έγινε κομμουνίστρια;». «Πριν από τον κομμουνισμό», του είχε πει αποφασιστικά.