Με τον «κανέναν»;

Από την αρχή, η συζήτηση για την κυβερνητική αυτοδυναμία ή τις κυβερνήσεις συνεργασίας, με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών με απλή αναλογική, ενείχε ένα στοιχείο αποπροσανατολισμού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αλλαγή του εκλογικού νόμου και η θέσπιση της απλής αναλογικής ήταν μια παγίδα που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2016 για να βρεθεί κάποια στιγμή το πολιτικό σύστημα στη σημερινή εκλογική κατάσταση της αβέβαιης κυβερνησιμότητας. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είχαν τότε καταψηφίσει την απλή αναλογική ως ακατάλληλο σύστημα για την πολιτική σταθερότητα και επικίνδυνο για την προοπτική της χώρας. Την καταψήφισαν επίσης γιατί το σύστημα αυτό θα μπορούσε να «βάλει από την πίσω πόρτα» τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ στο κυβερνητικό παιχνίδι ως δύναμη συνεργασίας. Από τότε ο εκλογικός νόμος άλλαξε και οι εκλογές με απλή αναλογική συνιστούν για όλους ένα μεταβατικό στάδιο προς τις δεύτερες εκλογές που θα διεξαχθούν με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής και εκεί θα κριθεί τελικά η κυβερνησιμότητα. Το αφήγημα μιας κυβέρνησης που θα προέκυπτε από τις εκλογές με απλή αναλογική δεν επιβεβαιώνεται στην πραγματικότητα, εφόσον ο Κ. Μητσοτάκης έχει δηλώσει ότι δεν θα εμπλακεί ουσιαστικά στις διερευνητικές εντολές, ο Α. Τσίπρας έχει απορρίψει εξαρχής την προοπτική συγκρότησης «κυβέρνησης των ηττημένων» αν είναι δεύτερο κόμμα, ενώ ο Ν. Ανδρουλάκης έχει δεσμευθεί ότι θα προτείνει προγραμματική συμφωνία διακυβέρνησης σε όποιους συμφωνούν με τις πολιτικές θέσεις του. Επομένως, υπό αυτές τις συνθήκες, με ποιον θα σχηματιστεί κυβέρνηση; Με τον κανέναν;