Σταθερότητα

Είναι πια επίσημο. Οι ψηφοφόροι θα προσέλθουν στις κάλπες στις 21 Μαΐου. Κι αν κάνει κάποιος τον κόπο να ακούσει τα προεκλογικά αφηγήματα των τελευταίων ημερών, θα πάνε με έναν σκοπό: να αποφανθούν ποιος μπορεί να εξασφαλίσει τη σταθερότητα. Στη νεοδημοκρατική οπτική γωνία, αυτή είναι εφικτή μόνο με μια αυτοδύναμη κυβέρνηση – ενός κόμματος, αλλά όχι ενός χρώματος, κατά τα πρωθυπουργικά λεγόμενα. Από τη συριζαϊκή σκοπιά, θα επιτευχθεί εφόσον η αξιωματική αντιπολίτευση αναδειχθεί πρώτο κόμμα για να φέρει την περιλάλητη προοδευτική συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ και το ΜεΡΑ25. Σύμφωνα με την πράσινη προσέγγιση, η πολιτική αστάθεια θα αποφευχθεί στην περίπτωση που αυξηθούν τόσο τα νούμερα του ΠΑΣΟΚ ώστε εκείνο να επιβάλλει τον πρωθυπουργό της αρεσκείας του – μετά την πρώτη αναμέτρηση – σε οποιονδήποτε από τους εκπροσώπους του δικομματισμού πιάσει το υψηλότερο ποσοστό. Και οι τρεις μεγαλύτερες πολιτικές δυνάμεις, λοιπόν, κόπτονται για τη δημιουργία μιας κυβέρνησης «μακράς πνοής» – ή, για να το πούμε κάπως πιο αποδραματοποιημένα, μιας με τετραετή θητεία. Τα μοντέλα που προτείνουν για τον σχηματισμό της, όμως, ενδέχεται να λειτουργήσουν κι ανάποδα.