Ο ράφτης, ο Ζλάταν και οι άλλοι

Εκείνος είναι λιγομίλητος, συγκαταβατικός, δοτικός και πολύ σχολαστικός απέναντι σε μια δουλειά που αγαπά πολύ, τη ραπτική. Ενθουσιάζεται ακουμπώντας τρυφερά ένα καφτάνι με ραφές που δεν γίνονται πια έτσι, σέβεται το παρελθόν, την παράδοση, τις αξίες που σιγά σιγά απομακρύνονται από τη δουλειά του. Εκείνη, η γυναίκα του, με την οποία διατηρεί το μικρό ραφείο, είναι οξύθυμη, υποψιασμένη με τους γύρω της, διαρκώς συνοφρυωμένη. Θα μπορούσες να πεις ότι με τη χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς Σαλέχ Μπακρί και Λούμπνα Αζαμπάλ είναι δυο άνθρωποι που μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε, πάντως η ζωή τους, ή καλύτερα μία φέτα από τη ζωή τους, είναι το πλούσιο περιβόλι μέσα στο οποίο η σκηνοθέτρια Μαριάμ Τουζανί, προερχόμενη από τον χώρο του ντοκιμαντέρ, καλλιεργεί με φροντίδα τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας της, «Το μπλε καφτάνι» (El caftan azul, Μαρόκο / Γαλλία / Βέλγιο / Δανία, 2022). Ταινία λεπτών αποχρώσεων, βυθισμένη σε σκιές αλλά και σε μια μελαγχολία που την κάνει ακόμα πιο ελκυστική στην όψη. Η πλοκή μοιάζει να μην είναι κάτι παραπάνω από ένα σχήμα, η Τουζανί ενδιαφέρεται κυρίως να καταγράψει αντιδράσεις και συμπεριφορές που μπορούν να προκληθούν από τα πιο μεγάλα θέματα (όπως η υγεία) αλλά και τα πιο ασήμαντα (όπως η διαμάχη με μια πελάτισσα). Καθετί που γίνεται σε αυτήν την ταινία μαγνητίζει το βλέμμα – ρόλο σε αυτό παίζει και η πολύ γοητευτική κινηματογράφηση.