Ramoli porn

Αν θέλετε τη γώμη μου, δεν παρατηρώ ιδιαίτερη προεκλογική φούντωση στην κοινωνία. Η ζωή συνεχίζει να αποζητάει την από τριετίας βιαίως διακοπείσα ρουτίνα της, εντάσσοντας τις εκλογές στη ροή μιας κανονικότητας. Είναι καλό ή κακό αυτό; Αλλοτε θα το έλεγα κακό, τώρα το λέω καλό, χωρίς να το συγχέω με την παθητικότητα ή την αδιαφορία.  Αλλού είμαστε παθητικοί κι αδιάφοροι. Το εντοπίζω αυτό στην περίσσια γαϊδουριά με την οποία media και λαός κάναμε μια μικρή στάση σε σεξουαλικού χαρακτήρος δημόσιες εκμυστηρεύσεις ανδρών επιφανών, κι αφού πήραμε μάτι την όλη φάση, προσπεράσαμε χαζογελώντας. Και είναι λοιπόν νορμάλ ένας άντρας, όταν χάσει αυτό που, κατά την αντίληψή του, τον κάνει άντρα, να μας ζαλίζει τον έρωτα εκθέτοντας ανυπεράσπιστες γυναίκες; Ανυπεράσπιστες γιατί η μία έχει πεθάνει, η άλλη έχασε πρόσφατα το παιδί της κι η τρίτη γιατί δεν γουστάρει ρε φίλε να μάθει ο κόσμος κι ο ντουνιάς πώς έχασε την παρθενία της. Διότι περί αυτού πρόκειται. Η παλινόρθωση των ραμολί ξεπαρθενευτών με βγάζει από τα ρούχα μου. Μου δείχνει πρώτα απ΄ όλα ότι απ΄ αλλού τον κυνηγάμε τον σεξισμό κι απ΄ αλλού μας κάνει κούκου. Οσο και να το γυροφέρνω, τα  ονόματά τους δεν πρόκειται να τα επαναλάβω. Οχι γιατί φοβάμαι αλλά γιατί δεν επιθυμώ να ξεσκονίσω κι άλλο το βίντατζ κάδρο τους. Αστο να κρέμεται από το καρφί μέχρι να υποχωρήσει ο σοβάς, και μαζί του ολόκληρο το τοιχίο του χρόνου. Γι’ αυτούς, όπως και για όλους μας…