Μιθριδατισμός

Εντάξει, ο ΣΥΡΙΖΑ προσδοκά την ψήφο η οποία θα καθοδηγηθεί από το αντιμητσοτακικό σύνθημα που δονούσε τις συναυλίες με νεανικό κοινό. Ωστόσο, στην απόπειρά του να την πάρει, αυτοϋπονομεύεται. Μουτζουρώνει ο ίδιος την εικόνα που προσπαθεί να φιλοτεχνήσει: την εικόνα μιας πολιτικής δύναμης που δεν μένει σε πύρινες αγορεύσεις και εύηχα τσιτάτα αλλά κάνει πράξη τη ρητορική της ισότητας των δύο φύλων. Μόλις πέρυσι διατυμπάνιζε την απόφασή του για καθιέρωση της ισότιμης, 50-50, συμμετοχής ανδρών και γυναικών στα όργανα και τα ψηφοδέλτιά του. Φέτος, πάλι, υποστηρίζει ότι τα «σατιρικά» τουίτς ή οι στίχοι του μουσικού που κατεβάζει υποψήφιο καυτηριάζουν τους ακροδεξιούς πολέμιους του metoo και της συμπεριληπτικής κουλτούρας. Διατείνεται πως ο πολιτευτής του μάχεται κατά σεξιστών και ομοφοβικών, δηλαδή, όποτε χρησιμοποιεί τα πατριαρχικά κλισέ τους λέξη προς λέξη – δεν τους εκφράζει, όπως φαίνεται σε όλους τους υπόλοιπους που έχουν «περιορισμένη αντίληψη». Ο μιθριδατισμός των αριστερών δεν ενέχει μόνο τον κίνδυνο της εξοικείωσης του κομματικού οργανισμού με δηλητήρια σαν αυτά του σεξισμού και της ομοφοβίας. Κρύβει και το ρίσκο να εμφανιστεί ο πολυδιαφημισμένος συριζαϊκός φεμινισμός ως ψηφοθηρικό αφήγημα.