Οι πίστες του ανεξήγητου

Πανικός; Απελπισία; Κακή εκτίμηση της πραγματικότητας; Κακοί συμβουλάτορες; Μήπως το κοινώς λεγόμενο παραμύθιασμα; Ή όλα αυτά μαζί; Οπως και να είναι, ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι αυτό που κάνει τον αρχηγό ενός κόμματος να συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτιά του έναν καλλιτέχνη. Και επειδή το «καλλιτέχνης», όσο να ‘ναι, προκαλεί κάποιους συνειρμούς, ας πούμε έναν «εκπρόσωπο της σόου μπιζ». Προφανώς θεωρούνται «ψηφοπαγίδες», ότι φέρνουν, δηλαδή, ψήφους. Από ‘κει και πέρα ο δρόμος για την αυτογελοιοποίηση είναι ανοιχτός. Τι να λησμονήσω, τι να θυμηθώ; Τη Ραλλία Χρηστίδου από τις πίστες κατευθείαν στην Ακρόπολη, να κάνει μάθημα στον Μανόλη Κορρέ; Τον Κλέωνα Γρηγοριάδη; Τον Αλέξη Γεωργούλη και τον Θοδωρή Ζαγοράκη (και οι ποδοσφαιριστές της σόου μπιζ είναι κι αυτοί) στην Ευρωβουλή; Και απ’ όσο ξέρω, δεν ισχύει αυτό σε άλλα Κοινοβούλια, της Ευρώπης τουλάχιστον, και μάλιστα σε τέτοια κλίμακα. Ο (άσημος) ηθοποιός που έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ένας και τον έλεγαν Ρόναλντ Ρίγκαν.