Η μεγαλύτερη χαρά που απολαμβάνω, γράφοντας καθημερινά σε αυτή την εφημερίδα για πολλά πολλά χρόνια, είναι η σχέση μου με τους αναγνώστες. Ακόμα και με εκείνους που διαφωνούν έντονα, ακόμα και με εκείνους που με συλλαμβάνουν να κάνω λάθη. Θα δημοσιεύσω σήμερα δύο από τα πολλά μηνύματα που λαμβάνω, συνήθως μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Το ένα είναι επιβεβαιωτικό μιας γνώμης μου: «[…] θυμήθηκα, και ανατρίχιασα πάλι, τη σκηνή, όταν [ο Αλέξης Τσίπρας] είχε πάει στο Μάτι, λίγες μέρες μετά την καταστροφή, καθήμενος σε μια καρέκλα ή παγκάκι να λέει σε κατοίκους σε τραγική κατάσταση: «να σας δώσουμε 4.000 τι θα τα κάνετε; θα τα σπαταλήσετε και μετά…». Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Συμεών Χούπας». Ακριβώς, τι να θυμηθεί.

Το δεύτερο αφορά ένα οφθαλμοφανές, πλην σοβαρό λάθος παραδρομής, που έκανα προχθές. Διαβάστε το σχετικό μήνυμα: «Εχω την εντύπωση ότι τον τελευταίο καιρό μάς δοκιμάζετε, εμάς τους φανατικούς σας αναγνώστες, αν δηλαδή σας διαβάζουμε προσεκτικά. Λοιπόν, προσεκτικά σας διαβάζουμε. Ετσι βρίσκουμε για παράδειγμα ότι ο Διονυσίου (με το «Τα πήρες όλα…») είναι ο Στράτος και όχι ο Σταύρος που γράψατε για να μας δοκιμάσετε… Ευχαριστούμε για το διαδραστικό τέχνασμα. γ. σταμ.». Από το βάθος της ηλικίας που καλπάζει, ευχαριστώ για την επιείκεια.