Σανίδες από μαόνι

«Η μέρα στήνει πάλι το σκηνικό της / με πρόχειρους πασσάλους και σανίδες», λένε δυο εκπληκτικοί στίχοι της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ. Πώς τους θυμηθήκαμε; Στη διασταύρωση της Παπανικολή με την Αριστοτέλους, στο Χαλάνδρι, ο Πακιστανός που καθαρίζει τα τζάμια όποιου διερχόμενου ΙΧ συμβεί να το ζητήσει ο οδηγός του, ευγνώμων προς ένα ταξί που έπονταν αλλά δεν κορνάρισε, αν και είχε ανάψει το πράσινο, προκειμένου να προλάβει να ολοκληρώσει ο Πακιστανός το καθάρισμα των τζαμιών του ΙΧ που προηγούνταν, έστρεψε το πρόσωπό του και, φέρνοντας το χέρι στο στήθος του, ευχαρίστησε τόσο τον οδηγό όσο και τον επιβάτη του ταξί. Χάρη στην έλλειψη της ανυπομονησίας τους, είχε κερδίσει τα πενήντα λεπτά, στην καλύτερη περίπτωση το ένα ευρώ, που θα αντιπροσώπευε οπωσδήποτε κάτι το υπολογίσιμο στην τελική οικονομική «συγκομιδή» για όσες ώρες θα δούλευε στη διασταύρωση δύο δρόμων καθαρίζοντας τζάμια. Ταυτόχρονα υψώνοντας τα μάτια του προς τον ουρανό ευχαρίστησε τον Θεό για το ανέλπιστο δώρο μιας ευγένειας – όπως αυτή του οδηγού και του επιβάτη του ταξί – που καθώς φαίνεται, τι φαίνεται, είναι απολύτως βέβαιο, με αυτήν ή με μίαν άλλη μορφή που κάνει την ανάγκη της ευγένειας αυτής ακόμα πιο επιτακτική, δεν συνηθίζεται στους δρόμους.