Σκέψεις για υποψήφιους πρυτάνεις

Φέτος είναι χρονιά πρυτανικών εκλογών σε πολλά μεγάλα πανεπιστήμια. Δημοσιογραφικές πληροφορίες παρουσιάζουν τους ενδιαφερόμενους υποψηφίους για τη θέση του πρύτανη, οι οποίοι φαίνεται να είναι αρκετοί σε αριθμό σε όλα σχεδόν τα πανεπιστήμια. Αναρωτιέται κάποιος πού να οφείλεται η τόσο μεγάλη διαθεσιμότητα για μια θέση δύσκολης διοίκησης ενός πολύπλοκου οργανισμού. Ολοι γνωρίζουμε ότι η θέση είναι μια «ηλεκτρική καρέκλα», όπου για μία τετραετία αντιμετωπίζονται καθημερινά προβλήματα, ευθύνες και κίνδυνοι. Σε σχετική συζήτηση με συναδέλφους, κάποιοι δηκτικά θεωρούν ότι η θέση είναι περιζήτητη γιατί είναι εφαλτήριο για μετέπειτα πολιτική καριέρα ή και για προσωπικές φιλοδοξίες και άλλοι ότι το κίνητρο είναι διάθεση προσφοράς. Επειδή υπήρξα και εγώ στη θέση αυτή στο παρελθόν, μπορώ να πω ότι οι περισσότεροι, ανεξάρτητα από τα κίνητρα του καθενός, βρίσκονται σε έντονη αμφιθυμία: αφού το αποφάσισαν, πρέπει προφανώς να εργαστούν για την επιτυχία, σε ένα καθεστώς όμως ενδόμυχου φόβου για την τελευταία! Αυτό που μπορώ να βεβαιώσω ότι μετριάζει κάπως αυτόν τον φόβο είναι μια καλή εσωτερική προετοιμασία για τα επερχόμενα.