Οταν εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια ακούγαμε το «Τραγούδι της κουτσομπόλας» (σε μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου) από την Αννα Παναγιωτοπούλου στην παράσταση το «Εκτο πάτωμα», πιστεύαμε ότι αναφερόταν σε μια γραφικότητα που, όσο θα περνούσαν τα χρόνια, θα έμπαινε όλο και περισσότερο στο περιθώριο. Οχι βέβαια ότι υπάρχει περίπτωση να εξαλειφθεί το κουτσομπολιό που, όπως γράφει κάπου ο Γιουβάλ Νόα Χαράρι, είναι μια μορφή κοινωνικοποίησης. Αλλά ότι, τέλος πάντων, αυτός ο τύπος της κουτσομπόλας θα γινόταν μια φιγούρα κάπως σαν τη χοντρή του Θησαυρού. «Σιγά» λέγαμε τότε «που μετά από τριάντα χρόνια θα ασχολείται κανείς με το τι κάνει κάποιος στο κρεβάτι του, ποιος κεράτωσε ποια, ποια ποιον και… ποιος πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα». Αυτά νομίζαμε ότι ανήκαν στο παρελθόν μαζί με τα μπικουτί, τις καπιτονέ ρόμπες και τις κυράτσες που κρυφάκουγαν στους φωταγωγούς και στις αυλές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή