Οι προτεραιότητες για μια νέα θεσμική δημοκρατία

Συμπληρώνοντας περίπου μισό αιώνα από τη μεταπολίτευση μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ότι διανύουμε την πιο μακρόχρονη και σταθερή δημοκρατική περίοδο στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Μια πραγματική κατάκτηση, αν αναλογιστεί κανείς τόσο τον σκληρό εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε τη γερμανική κατοχή όσο και τη στρατιωτική δικτατορία που ανέκοψε επί μια επταετία την προσπάθεια της χώρας να επουλώσει τις πληγές του διχασμού. Ωστόσο, η μεγάλη αυτή δημοκρατική ανάσα που επέτρεψε στη χώρα να ορθοποδήσει έδωσε χώρο και σε μια στρεβλή αντίληψη για τα όρια άσκησης των ατομικών και συντεχνιακών δικαιωμάτων η οποία οδήγησε συχνά στην υιοθέτηση της ανυπακοής και της παραβατικότητας ως μιας «κανονικής» στάσης απέναντι στους θεσμούς και τους κανόνες λειτουργίας της δημοκρατίας.