Ο θεατρικός συγγραφέας Μάρτιν ΜακΝτόνα είναι της μόδας για τη λοξή ματιά του, την ακραία βίαιη κριτική του, τη βαθιά έκθεση της ανθρώπινης κατάστασης (μοναξιά, απελπισία, μαύρο χιούμορ) – όσοι έχουν δει ή έχουν διαβάσει τον «Πουπουλένιο» («The pillow man»), το πιο γνωστό θεατρικό του έργο, ή έστω είδαν πρόσφατα στο σινεμά «Τα πνεύματα του Ινισέριν» ξέρουν για τι μιλάω. Εχει όμως ένα ελάττωμα. Δεν γράφει όπως διάφορα θερμοκήπια πολιτικής ορθότητας επιδιώκουν. Κι επειδή δεν είναι νεκρός κι ανυπεράσπιστος, όπως π.χ. η Αγκαθα Κρίστι, να αλλάξουν ό,τι στα κείμενά του δεν αρέσουν, του ζητάνε να το κάνει μόνος του. Και επειδή αρνείται, δεν βρίσκει πια σκηνές να ανεβάσουν τα έργα του.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια ορθοφροσύνη στο όνομα της ιδεολογικής χρήσης των τεχνών και του λόγου ζητά τη λογοκρισία ενοχλητικών ιδιωμάτων. Δεν είναι αμελητέα απαίτηση – σε περιπτώσεις όπως του Ιαν Μπουρούμα το πέτυχαν, αφού ο διαπρεπής ιστορικός εκδιώχθηκε από την επιθεώρηση «The New York Review of Books». Είναι όμως ολοκληρωτικού τύπου – και γι’ αυτό θα έπρεπε να έχει συναντήσει την αντίδραση του καλλιτεχνικού κόσμου και της διανόησης. Αλλά ξέχασα. Οι οπαδοί της ομοιομορφίας του παγκόσμιου προοδευτισμού έχουν το πάνω χέρι, είναι άξιοι δηλαδή της τύχης τους.