Οι μεταμορφώσεις ενός θεάτρου

Ενόψει των εργασιών στατικής ενίσχυσης και αισθητικής αναβάθμισης του Θεάτρου του Λυκαβηττού που πραγματοποιεί ο Δήμος Αθηναίων, είμαι βέβαιος ότι ελάχιστοι γνωρίζουν ότι το επονομαζόμενο και ως θέατρο του Ζενέτου δεν είναι τελικά το θέατρο που αρχικά σχεδίασε ο ιδιοφυής, πολυδημοσιευμένος, διανοητής και οραματιστής αρχιτέκτων Τάκης Ζενέτος, αλλά μια σημαντικά διαφορετική μετάλλαξη μιας ιδιοφυούς αρχικής ιδέας που παραποιήθηκε έπειτα από παρέμβαση της πολιτείας το 1965. Μέσα στο κλίμα της πολιτιστικής άνοιξης την περίοδο διακυβέρνησης του Γεώργιου Παπανδρέου, η μεγάλη τραγωδός Αννα Συνοδινού πλαισιωμένη με προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων οραματίζεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών ένα υπαίθριο θέατρο στον Λυκαβηττό και με τη σύμφωνη άποψη του πρωθυπουργού προχωρεί και αναθέτει στον Τάκη Ζενέτο τη μελέτη ενός θεάτρου 5.000 θέσεων που ξεκινάει με την ιδέα ενός ραδιοτηλεσκόπιου (εικ. 2) που κοιτάζει στον ουρανό και αγνοεί το φυσικό έδαφος. Μια πρωτοποριακή λύση για τα δεδομένα της εποχής που εντάσσει τη χειρονομία αυτή του Ζενέτου, που ωθεί όλες τους τις μελέτες στα άκρα, στις προχωρημένες διεθνώς αναγνωρισμένες αρχιτεκτονικές και στατικές επιλύσεις, στον βαθμό που η μεταλλική καμπύλη δομή, υπό μορφή αχιβάδας εδραζόμενη σε ελάχιστα κεκλιμένα υποστυλώματα (εικ. 1), φαντάζει αιωρούμενη από το έδαφος, χωρίς να αγγίζει τα γύρω βράχια. Η μελέτη υποβάλλεται προς έγκριση στον ΕΟΤ και απορρίπτεται ως «υπερβολική».