Αν ξανακούσω τη έκφραση «αποθήκη ψυχών» θα μπήξω τις φωνές. Ποιος την επινόησε; Γιατί την επαναλαμβάνουν σαν καταγγελία δημοσιογράφοι και πολιτικοί; Και τι σημαίνει επιτέλους; Η φτώχεια των λέξεων αποκαλύπτει τη φτώχεια της σκέψης· κι όταν οι λέξεις παραείναι γλαφυρές -τα καλολογικά στοιχεία της έκθεσης του δημοτικού: μεταφορές, παρομοιώσεις- η σκέψη αποκαλύπτει την υποκρισία, τη δημαγωγία και τα στερεότυπα.

Προχωρώ όμως στο ζήτημα του φράχτη στον Έβρο τον οποίον ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί τείχος του αίσχους, παραπέμποντας στο Τείχος του Βερολίνου -μια ακόμα ιστορική παρεξήγηση ως προς το ποια πλευρά ήταν «αισχρή». Υπενθυμίζω ότι το Τείχος του Βερολίνου εμπόδιζε τους ανθρώπους να βγουν, όχι να μπουν: οι κομμουνιστές από τη Δύση δεν διέρχονταν από το Τείχος· εξάλλου, λιγοστοί ήθελαν να μεταναστεύσουν στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Στις περιπτώσεις των συνόρων με φράχτες, όπως εκείνος στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού -ο οποίος έχει ανεγερθεί κουτσά-στραβά σε διάφορα σημεία της διαδρομής από την Τιχουάνα μέχρι το Μπράουνσβιλ- ο σκοπός δεν είναι η αναχαίτιση των εξερχομένων αλλά η αναχαίτιση των εισερχομένων. Πρόκειται για εντελώς διεστραμμένη ιδέα: τα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού έχουν μήκος 3.145 χιλιόμετρα. Αν και υπάρχουν (σχεδόν) αδιαπέραστα φυσικά εμπόδια τουλάχιστον στο ήμισυ της συνοριακής γραμμής, ένα τείχος σε τόσο μεγάλο μήκος είναι εξαιρετικά επιβαρυντικό για το περιβάλλον, άσχημο, υπερβολικά δαπανηρό, συμβολικά απαράδεκτο και, εντέλει, αναποτελεσματικό.

Μερικά από τα χαρακτηριστικά του τείχους ΗΠΑ-Μεξικού είναι κοινά με τον φράχτη στον Έβρο ο οποίος, προς το παρόν, είναι μια ιδέα, όχι μια πραγματικότητα. Αν και το μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων δεν υπερβαίνει τα 200 χιλιόμετρα, το να χτίσουμε φράχτη 200 χιλιομέτρων μού φαίνεται φαραωνικό έργο -και επιπλέον εξαιρετικά επιβαρυντικό για το περιβάλλον, άσχημο, υπερβολικά δαπανηρό, συμβολικά απαράδεκτο και ίσως αναποτελεσματικό. Αλλά, τα σύνορα στον Έβρο, όπως παντού, πρέπει να φυλάσσονται αυστηρά: όχι μόνο επειδή η φύλαξη των συνόρων είναι αυτονόητη· κυρίως, επειδή η Τουρκία και το διεθνές Ισλάμ έχουν συμφέρον να εξάγουν πληθυσμούς στην Ευρώπη. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Η φιλολογία περί «ψυχών» που αποθηκεύονται (πώς; πού; ποια είναι η αποθήκη που να με πάρει η ευχή;) είναι είτε αφελής -με τον δακρύβρεχτο τρόπο της αριστεράς- είτε δόλια. Επιπλέον, σκέφτομαι ότι, εφόσον η αριστερά πιστεύει στην άμεση δημοκρατία, στην υπέρτατη αξία της γνώμης των πολλών, θα μπορούσε να προτείνει ένα δημοψηφισματάκι επί του θέματος. Γιατί όχι; Τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση το ερώτημα θα ήταν σαφές: Ναι ή όχι στον φράχτη των ελληνοτουρκικών συνόρων; Όμως, εικάζω ότι από τις κάλπες θα ξεπηδούσε το ακροδεξιό τέρας: κανείς στην Ελλάδα δεν επιθυμεί άφιξη νέων μεταναστών από την Ανατολή. Ακόμα κι όσοι κραυγάζουν εναντίον του «ακροδεξιού φράχτη» και υπέρ των ανοιχτών συνόρων, εύχονται τα σύνορα να παραμείνουν κλειστά. Όσο είναι δυνατό κάτι τέτοιο· απολύτως κλειστά σύνορα δεν υπάρχουν, ούτε είναι επιθυμητή προοπτική: το λογικό θα ήταν η επιλεκτική υποδοχή μεταναστών, σε μικρούς αριθμούς, με δημογραφική και ηλικιακή ποικιλία και με την επιτακτική εφαρμογή πολιτικής αφομοίωσης.

Πράγματι, ο εθνικισμός στη χώρα μας φαίνεται συχνά ως ιστορικό υπόλειμμα του 19ου αιώνα. Μερικοί Έλληνες φοβούνται μήπως το ευγενές ελληνικό αίμα αναμειχθεί με εκείνο άλλων φυλών -κι αυτό παρότι το δήθεν «ελληνικό αίμα» έχει αναμειχθεί φυσικά κατά τη διάρκεια όχι μόνο της Τουρκοκρατίας αλλά ολόκληρης της ανθρώπινης ιστορίας. Όμως, αυτοί οι καθαρολόγοι είναι λίγοι. Ούτως ή άλλως, παρά τις ιδεολογικές μόδες, το περί φυλής και αίματος ζήτημα είναι προ-επιστημονικό ή αντιεπιστημονικό· δεν θα έπρεπε να το παίρνουμε υπόψη στον 21ο αιώνα. Οι περισσότεροι Έλληνες σκέφτονται πρακτικά: ξέρουν ότι η Τουρκία ευνοεί την είσοδο μεταναστών στην Ελλάδα κι ότι τους χρησιμοποιεί για τις γεωπολιτικές της βλέψεις. Ποιος μπορεί να το αρνηθεί; Πιστεύει στα σοβαρά ο ΣΥΡΙΖΑ ότι το κύμα των μεταναστών-ψυχών στα ελληνοτουρκικά σύνορα είναι αυθόρμητο; Αυτή η διάθλαση της πραγματικότητας μού φαίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη: αν φρονούμε ότι οι Τούρκοι είναι αδέρφια μας σημαίνει ότι δεν κατανοούμε τίποτα από τη γεωπολιτική κι ότι είμαστε επιρρεπείς σε μοιραίες γκάφες. Χρειάζεται περισσότερη σύνεση: αν δεν επιθυμούμε τη φύλαξη των συνόρων με φράχτη, πρέπει να προτείνουμε άλλους τρόπους φύλαξης· η ιδέα ότι ο φράχτης είναι «ακροδεξιός» ακούγεται σαν κατάρα, όχι σαν πρόταση.

Το δεύτερο στοιχείο που δείχνει τρομερή ατσαλοσύνη είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στις Βρυξέλλες. Κανένα κόμμα μέλους της ΕΕ δεν δυσφημεί την ίδια του τη χώρα όπως δεν χάνει ευκαιρία να κάνει η ελληνική αριστερά -η ευκαιρία αυτόν τον καιρό είναι ο φράχτης. Τα ευρωπαϊκά κόμματα θεωρούν δεδομένη την ύπαρξη εθνικών συμφερόντων και προσπαθούν να τα εξυπηρετήσουν όσο καλύτερα μπορούν μέσω των ευρωπαϊκών οργάνων· δεν μεταφέρουν την εγχώρια αντιπολίτευση στον κοινό χώρο της ΕΕ. Κι όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δυσφημεί την Ελλάδα ως μη κράτος δικαίου, υπονομεύοντας τη θέση μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Ιδιαίτερα ως προς το μεταναστευτικό πρόβλημα -το οποίο άλλωστε δεν αναγνωρίζει ως πρόβλημα- διαδίδει μια εικόνα για την Ελλάδα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά μάλλον σε ένα επίμονο φολκλόρ ξενοφοβίας και ρατσισμού. Έτσι, με αφορμή τη συζητήσιμη ιδέα του φράχτη, και παρότι η αριστερή ιδεολογία κυριαρχεί στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτύρεται στις Βρυξέλλες για το «κράτος της δεξιάς» και για τα κενά της ελευθερίας -τα οποία, σπεύδω να προσθέσω, υπάρχουν εξαιτίας της αριστερής τυραννίας στον δημόσιο διάλογο. Αυτή η διάσπαση που προκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ δυσχεραίνει την προώθηση των αιτημάτων μας στην ΕΕ, ένα από τα οποία είναι η έμπρακτη κατανόηση ότι τα ελληνοτουρκικά σύνορα είναι η πύλη της Δύσης.

Η φύλαξη των συνόρων είναι δικαίωμα και υποχρέωση της κάθε χώρας και ολόκληρης της ΕΕ. Η φύλαξη δεν γίνεται με ευχές και με διφορούμενα· γίνεται με την εφαρμογή συγκεκριμένων κανόνων στους οποίους η Τουρκία πρέπει να αναγκαστεί να συμμορφωθεί.