Πάσχα στην πόλη

Πάσχα των διακοπών και της προσμονής του καλοκαιριού. Των απολογισμών της χρονιάς που πλησιάζει στο τέλος. Των σχεδίων, των ονείρων, της γλυκιάς μελαγχολίας. Των παραδόσεων. Ποτέ δεν μου άρεσε να φεύγω ταξίδια στις γιορτές. Επιμένω εμμονικά να κάνω προσομοίωση των παιδικών μου χρόνων. Πάσχα με την οικογένεια, στο ίδιο σπίτι, Ανάσταση στην ίδια εκκλησία. Στο ίδιο ακριβώς σημείο. Στο πλάι, στα δεξιά του ναού. Η επαναληψιμότητα δίνει ασφάλεια. Ή φανερώνει ανασφάλεια; Τι σημασία έχει; Πια αποδέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι. Τον αγαπάς περισσότερο. Δείχνεις κατανόηση σε σενα και στους άλλους. Οι γωνίες λειαίνονται, οι βεβαιότητες δεν σε βασανίζουν πια. Πάσχα με «Ιησού από τη Ναζαρέτ». Κλεφτές ματιές στην τηλεόραση λίγο πριν απ’ τη βραδινή έξοδο. Σταματάς ό,τι κάνεις για να ακούσεις τη μουσική των τίτλων αρχής. Ξέρεις τους διαλόγους απέξω, λες κάθε ατάκα πριν ειπωθεί. Κλείνεις τα μάτια και γυρνάς τον χρόνο πίσω. Με ποιους έβλεπες την ίδια σειρά όταν ήσουν παιδί; Εικόνες, αναμνήσεις, ένα αδιόρατο χαμόγελο. Για λίγο σταματάς την αναπόληση και αρχίζεις τους υπολογισμούς. «Εδώ και πόσα χρόνια βλέπω την ίδια σειρά ξανά και ξανά;». Αφήνεις γρήγορα τις πράξεις όταν συνειδητοποιείς τον αριθμό που φανερώνει τα χρόνια που πέρασαν. Αρκεί η κατάθλιψη των γιορτών. Γελάς με τον εαυτό σου, πατάς το off στο τηλεκοντρόλ.