Η Νάπολι του Ντιέγκο απέναντι στη Νάπολι του Κβαρατσχέλια!

Θα μπορούσε να ειπωθεί το «μόνος του και όλοι σας»! Ναι, σαν κι αυτό που φωνάζουν οι πιτσιρικάδες στις παιδικές χαρές ή στις αλάνες, έχοντας ως στόχο να δείξουν τα ηγετικά προσόντα ενός νεαρού που ξεχωρίζει. Και μπορεί να κάνει τα πάντα. Μόνος του. Χωρίς τη βοήθεια κάποιου άλλου ή αν προτιμά κάποιος, δίχως να στηρίζεται πολύ στους συμπαίκτες του. Πολλά χρόνια πίσω, τέτοια πάστα ποδοσφαιριστή ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Ναι, ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου το 1986 με την Εθνική Αργεντινής και πέρασαν χρόνια και χρόνια μέχρι να επαναλάβει το κατόρθωμα του Ντιεγκίτο ο Λιονέλ Μέσι, πετώντας από πάνω την μπέρτα με το άγχος. Αλλά ο Μαραντόνα δεν ήταν τόσο μόνος, είχε και καλούς συμπαίκτες, έστω κι αν αυτοί δεν έλαμπαν τόσο πολύ ή τους «σκέπαζε» όλους η φυσιογνωμία του… Θεού! Αργότερα, ο Μαραντόνα έκανε κάτι που αναλογικά μπορεί να θεωρηθεί και σπουδαιότερο ως επίτευγμα: δύο τίτλοι με τη Νάπολι το 1987 και το 1990 και για πάντα ο «ένας και μοναδικός αγαπημένος άσος» στον νότο της Ιταλίας. Και τώρα; Τώρα, ένας άλλος σούπερ σταρ κάνει τον Βεζούβιο να πετά φλόγες, όπως κάνει και ο ίδιος στις φοβερές του επελάσεις: τον Κβίτσα Κβαρατσχέλια! Να κάνουμε μια σύγκριση της ομάδας που είχε η Νάπολι με τον Ντιέγκο καπετάνιο και της τωρινής που καλπάζει προς το πρωτάθλημα; Μια βουτιά στον ωκεανό των αναμνήσεων ποτέ δεν έκανε κακό…