Ο Αλέξης Γεωργούλης βρίσκεται αντιμέτωπος με μια προσωπική περιπέτεια που δεν είναι αστεία. Δυστυχώς για τους φανατικούς της κομματικής γραμμής, η όποια θεωρία συνωμοσίας είναι ανίσχυρη: την άρση της ασυλίας του διέταξε η βελγική αστυνομία και όχι το «παρακράτος του Μητσοτάκη, που θέλει να συκοφαντήσει τους αντιπάλους του λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές». Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έθεσε εκτός κόμματος τον ευρωβουλευτή του, είναι παράξενο γιατί δεν υποστηρίζει το τεκμήριο αθωότητάς του – ενώ, αντίθετα, υμνεί την αθωότητα του Νίκου Παππά, παρά την καταδίκη του και το συντριπτικό σκεπτικό εναντίον του.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η υπόθεση Γεωργούλη εξευτελίζει την ηθικολογική στάση του κόμματος κατά των πολιτικών αντιπάλων του. Την προσπάθεια ταύτισης του Πρωθυπουργού και της υπουργού Πολιτισμού με τον πρωτοδίκως καταδικασθέντα Δημήτρη Λιγνάδη, τις ύβρεις και τις συκοφαντίες, τους δηλητηριώδεις υπαινιγμούς (έως και προχτές) εναντίον της κυβέρνησης. Το κόμμα που κάλυψε κάποτε τον μακρυχέρη πρέσβη της Βενεζουέλας και κατεβάζει υποψήφιο έναν τραγουδιστή ο οποίος έχει υμνήσει τη σεξουαλική ακράτεια (για να το πω κομψά), έρχεται αντιμέτωπο με την αθλιότητα της γενίκευσης που το ίδιο έφερε στην πολιτική αγορά. Στον ΣΥΡΙΖΑ πίνουν τώρα οι ίδιοι το δηλητήριο με το οποίο πότισαν την ελληνική κοινωνία.