Παρά την ισχυρή παρουσία της Ακροδεξιάς, ιδίως στις «εκσυγχρονισμένες» μορφές της, σε διάφορες παραλλαγές διακυβέρνησης από τη δεκαετία του 1990 και μετά, όταν έσπασε το μεταπολεμικό «ταμπού» που απαιτούσε κυβερνήσεις μόνο από κόμματα του «συνταγματικού τόξου», το γεγονός ότι πρωθυπουργός της Ιταλίας είναι μια πολιτικός που όχι μόνο προέρχεται από τον πολιτικό χώρο που διεκδίκησε τη συνέχεια με τον φασισμό αλλά και τον θεωρεί τμήμα της πολιτικής της ταυτότητας, αποτελεί τομή, ακόμη και για τη χώρα που κληροδότησε στο λεξιλόγιο της πολιτικής ανάλυσης τον «μεταμορφισμό» (transformismo), ως περιγραφή των μετατοπίσεων που συμβαίνουν συχνά στην τοποθέτηση αλλά και στον ρόλο των κομμάτων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή