Πλήθος και αξιοπρέπεια

Θα έπρεπε να υπάρχει ένα όριο σε σχέση με ό,τι λέγεται, ακόμη και αν πρόκειται για προεκλογική περίοδο. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για κάτι που ακούγεται ως ευεργετικό να εισπράττεται ως προσβλητικό από εκείνους στους οποίους απευθύνεται. Υποσχέθηκε ο πρόεδρος της αντιπολίτευσης στο συγκεντρωμένο, πριν από λίγες μέρες, σε μια ομιλία του, πλήθος πως το φετινό είναι το τελευταίο φτωχό πασχαλινό τους τραπέζι. Η προοδευτική κυβέρνηση που θα σχηματιστεί μετά τις εκλογές θα αλλάξει σε τέτοιο βαθμό τα πράγματα ώστε το επόμενο Πάσχα το τραπέζι του πλήθους θα είναι πάμπλουτο. Θα ήταν φύσει και θέσει ένας κακός άνθρωπος όποιος δεν θα χαιρόταν με μια αντίστοιχη προοπτική. Τούτο όμως δεν μας εμποδίζει να σκεφτούμε πως όσο και αν ικανοποιείται κανείς με το ενδεχόμενο να έχει αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή του, ταυτόχρονα δεν παύει να θυμώνει ή και να οργίζεται όταν τον υποβιβάζουν θεωρώντας πως, αν του ταιριάζει μια θέση, είναι να στοιχίζεται σε μιαν ουρά με το χέρι απλωμένο για να τον ευεργετήσουν. Υπάρχουν άνθρωποι που το «από θέσεως ισχύος», όπως το εκφράζει ο κάθε πολιτικός, δεν τους είναι μόνον ενοχλητικό αλλά και αντιαισθητικό. Δεν θα υπάρξουν ποτέ ως ακροατήριο ή ως συμμετέχοντες σε μια πεζοδρομιακή μάζωξη, αναγνωρίζοντας δηλαδή εκ προοιμίου στον εαυτό τους μιαν υποδεέστερη θέση όπως ακριβώς την εγκαθιστά η έλλειψη της ευχέρειας ενός διαλόγου. Ή ακόμη χειρότερο η αυτοαναγνώρισή τους ως ένα είδος επαιτών.