Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

Το σημερινό κείμενο θα μπορούσε να έχει τίτλο και «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι». Βέβαια, όταν, στη δεκαετία του 1970, είδαμε την ταινία του Μάσιμο Νταλαμάνο που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Οσκαρ Ουάιλντ και πέσαμε ξερές από τη γοητεία του Χέλμουτ Μπέργκερ, ούτε ξέραμε ούτε φανταζόμασταν ότι το στοίχημα με την αιώνια νεότητα, τις επόμενες δεκαετίες, θα μπορούσε να κερδηθεί και χωρίς μάλιστα να χρειάζεται να πουλήσει κάποιος την ψυχή του στον διάβολο. Οτι θα φτάνει το πάτημα ενός κουμπιού για να σβήσει από πάνω μας τα σημάδια του χρόνου και να μας δώσει όψη ηλικίας «α βολοντέ». Τουλάχιστον στον ψηφιακό κόσμο του Διαδικτύου και των σόσιαλ μίντια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή