Αδίδακτο πάθημα

Είναι ξεπερασμένη η οδύνη για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου; Πρόκειται για μια ιστορικά αποθηκευμένη λύπη, μια παρωχημένη αίσθηση ιστορικής αδικίας, τερατωδίας και συγχρόνως ανεπάρκειας; Εχει μήπως υποσκελισθεί από άλλες τραγωδίες; Αν δει κανείς τα ποσοστά της τωρινής διάσπαρτης Ακροδεξιάς, σιγουρεύεται για τη σημαντική λειτουργία της επιστημονικής έρευνας η οποία φωτίζει νέα πεδία, για το πολιτικό σύστημα της περιόδου και για τη δομή του πραξικοπήματος. Εκτός από εγκληματικές φυσιογνωμίες, οι μέτοχοι και των δύο πραξικοπημάτων του 1967 και του 1973 αποδείχθηκαν απολύτως ατάλαντοι και, συχνά, ηλίθιοι. Βαμμένοι αντικομμουνιστές, μικρόνοες συνωμότες, που θεωρούσαν ότι η προσκόλληση σε αφεντικό και το περιτύλιγμα του αντικομμουνισμού ήταν οι εγγυήσεις για τη δική τους μακροημέρευση, την οποία ταύτιζαν με τα συμφέροντα του ελληνισμού. Δεν είναι μόνο τα ηχητικά αποσπάσματα από αρχεία, οι συνεντεύξεις πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών που αφηγούνται στη σφαίρα του youtube τη χαμηλή πλευρά της Ιστορίας. Με τη συνεχιζόμενη επιστημονική έρευνα, η 21η Απριλίου φαίνεται καθαρά σαν ένα παρατεταμένο πραξικόπημα, με διαφορετικές φάσεις, που είχαν τη ρίζα τους στα σπουδαστικά χρόνια των πρωταγωνιστών επί Μεταξά, την εμπλοκή τους στον Εμφύλιο και τις διάφορες πλευρές των παλατιανών και παρακρατικών εκτροπών κατά τις δεκαετίες του ’50 και ’60, μέχρι να γίνουν πλήρες κράτος στις 21 Απριλίου 1967.