«Ο,τι έβλεπα απ’ το παράθυρο του βαγονιού»

Αν στο προηγούμενο βιβλίο του («Ανάμεσα στους ήλιους») «ξαναδιάβαζε» το μεσογειακό τοπίο αντλώντας φίλτρα από το σεφερικό σύμπαν, στο νεότερο με τίτλο «Σώσε τη θύελλα» (επίσης από τον «Ικαρο») η εκκίνηση μοιάζει εμπνευσμένη από τον γλωσσικό ενθουσιασμό του Ελύτη (και τον Ντίρενματ, ο οποίος μνημονεύεται σαφώς). «Ξύπνησα λόγω της αμφιλύκης. Εξω ήταν ακόμα σκοτάδι αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να ξανακοιμηθώ· η λέξη είχε πάνω μου την επίδραση μιας κούπας καφέ» γράφει ήδη στην αρχή αυτής της συλλογής δοκιμίων εσωτερικού μονολόγου για τόπους που έχει επισκεφτεί ο αφηγητής από τη Σεούλ, την Αμβέρσα και το Κάιρο έως την Κέρκυρα και την Αθήνα. «Χρειαζόμουν μια λέξη θαμπή εξαιτίας της τριβής, οπότε αρκέστηκα στο ηλιοβασίλεμα. Τώρα η ένταση των φθόγγων διατηρούνταν χαμηλή, η σημασία επέπλεε στις λέξεις». Αξίζει να ακούσουμε τον έμμεσο διάλογο με το «Ρήμα το σκοτεινόν» του νομπελίστα ποιητή: «Ετσι κι εγώ, μαθημένος όντας να σμικρύνω τα ιώτα και να/ μεγεθύνω τα όμικρον/ Ενα ρήμα τώρα μηχανεύομαι· όπως ο διαρρήκτης το αντικλείδι του/ Ενα ρήμα σε -άγω ή -άλλω ή -εύω/ Κάτι που να σε σκοτεινιάζει από τη μία πλευρά εωσότου/ Η άλλη σου φανεί. Ενα ρήμα μ’ ελάχιστα φωνήεντα όμως/ Πολλά σύμφωνα κατασκουριασμένα κάππα ή θήτα ή ταυ». Το καινούριο – υβριδικό – βιβλίο του 32χρονου συγγραφέα, το οποίο κυκλοφορεί στις 24 του μήνα, κινείται ανάμεσα στα όρια της ταξιδιωτικής παρατήρησης, του δοκιμίου, της ιστορίας της τέχνης και του στοχασμού. Ανάμεσα στους προσωπικούς ήρωες τις ιστορίες των οποίων επισκέπτεται ο Αγγελόπουλος περιλαμβάνονται ο Κλωντ Λορραίν, ο Ζέμπαλντ και ο Κόνραντ, ο Μαξ Μπλέχερ («Λίγες μέρες πριν πέσει σε κώμα… επαναλαμβάνοντας όσα του είχε πει μια κοπέλα στο Μπερκ, έλεγε στη μητέρα του πως είναι καλύτερο να κλαις πλάι σ’ ένα μνήμα παρά να συμπονάς έναν άρρωστο· σίγουρα διαισθανόταν ότι τα λόγια του την παρηγορούσαν ελάχιστα») κ.ά. Με την άδεια του εκδοτικού οίκου δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα.