Αν λογαριάσω και τις δικές μου σπουδές σε δραματική σχολή, η ενασχόλησή μου ως κριτικός, μεταφραστής, δάσκαλος της μιμητικής θεατρικής τελετουργίας ξεπερνάει τα 60 χρόνια. Είχα την τύχη να μυηθώ στο θεατρικό μυστήριο από δύο μείζονες δασκάλους, τον Δημήτρη Ροντήρη στην υποκριτική και τον Γιάννη Σιδέρη στην Ιστορία και τη Δραματολογία του θεάτρου. Εκτοτε ευτύχησα να γίνω κι εγώ δάσκαλος και να καμαρώσω στη σκηνή μαθητές και στον Τύπο και στα βιβλία ακροατές μου. Και είναι, πιστέψτε με, μεγάλη ευτυχία, όχι μόνο να διαπιστώνεις πως πέρασαν από τις αίθουσες διδασκαλίας ταλαντούχοι νέοι που αφομοίωσαν την εμπειρία σου, αλλά αισθάνομαι βαθιά ικανοποίηση, διαπιστώνοντας στα γραπτά τους και στη σκηνική πράξη τη διαφωνία τους με τις δικές σου εκτιμήσεις, αξιολογήσεις, σταθερές και πάγιες απόψεις. Εξάλλου, όσοι απ’ αυτούς κέρδισαν μια θέση στην ταξική θεατρολογική ενημέρωση ως θεατρολόγοι, ως μεταφραστές, ως δάσκαλοι υποκριτικής και ως θεωρητικοί της θεατρικής πράξης, έτυχε για πολλά χρόνια να συνυπάρχουμε στα έντυπα και να δίνεται η ευκαιρία στους αναγνώστες και τους δημιουργούς της θεατρικής εμπειρίας να διαπιστώνουν συχνά αβυσσαλέες διαφορές ανάμεσα στα γραπτά μας για τα ίδια θεατρικά φαινόμενα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή